เกิดมาไม่ทาน
(แล้วท่านจะทำอะไร)
ท่านว่า ทานและการรบ เสมอกัน
จุดสำคัญ การมีศัตรู ต้องสู้ด้วยขันติ
ทาน ต้องอดทน ต่อความตระหนี่
ขันติ ไม่สู้ไม่หนี ทำดีเรื่อยไป
เมื่อจิตเลื่อมใส ในทักขิณาทาน
บุญนั้น ชื่อว่าน้อยย่อมไม่มี
สังฆทาน หรือทักขิณาทาน นี้
จึงเป็นบุญที่ อุทิศได้ ไปให้ผู้ล่วงลับ
การเลือกให้ พระสุคตสรรเสริญ
เลือกเนื้อนาบุญใหญ่ ใดไม่เกินสงฆ์
คือให้ ไม่เฉพาะเจาะจง
แต่เป็นสงฆ์ ในพุทธศาสนา
คนพาลเท่านั้น ไม่สรรเสริญทาน
การสังเกตคนพาล ดูการให้
คนพาลได้แต่เอา คนจัญไร
มีเท่าได ก็ไม่พอยัดไส้ ใช่คนพาล
ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้
ชีวิตต้องเดินทางไกล ต้องมีมิตร
หัวเดียวกระเทียมลีบ หมดสิทธิ์
ชีวิตทุกข์หลาย ในสังสารวัฏฏ์
ผู้ให้เป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขา
ส่วนคนเขลา ตระหนี่ มีแต่ศัตรู
ขี่หลังเสือ ลงไม่ได้ และไม่อาจอยู่
กว่าจะรู้..สึกตัว ก็สายแล้ว
ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก เป็นธรรมดา
จิตเมตตา..นี้ มีอานุภาพ
กลับจิตกลับใจ คนสันดานหยาบ
เหมือนตื่นจากหลับ ชีวิตกลับ เป็นคนละคน
;;;;;;;;;;
