ยุคทมิฬ
ศาสนาพุทธ
สุดรุ่ง ไนไทย
แต่ทำไม
ไทย ไม่เจริญ
ยังมีหน้า
ออกมาเผยแผ่ ดูขัดเขิน
ถึงถิ่นเจริญ แดนฝรั่ง
ดูช่างไม่เจียม
เหมือนบัวเกิดในโคลน
โผล่พ้น สวยงาม
แหล่งเกิดโคลนดำ
ใต้น้ำ ต่ำช้า
หล่อเลี้ยงกายใจ
จนเติบใหญ่ แกล้วกล้า
จึงละจากมารดา
เริงร่า อยู่ต่างแดน
ผู้มีบุญ
ย่อมดึงดูดเอาคุณ ประโยชน์
แต่น่าสลด
ไม่อาจใช้ประโยชน์ ที่ถิ่นเกิด
เหมือนพระโพธิสัตว์
ต้องลงมาอุบัติ กำเนิด
บังเกิดในแดนมนุษย์
แย่สุดแย่ แต่ก็ลงมา
คนบุญน้อย
ใช้สอยของดี ไม่ได้
เกินบุญของตัวไป
จึงได้ แต่ส่งออก
บุญบาปดำเนินการ
น่าขัน ไม่หยอก
ผู้รู้ท่านบอก เหล่านี้
คือวิถี ชีวืต
แหล่งเกิดดับ
กลับอยู่ บนพื้นดิน
มนุษย์แทบทั้งสิ้น
ป่ายปีน หนี
ทำหัวสูง
เหมือนยางยูง ที่อวดดี
เราเกิดมาสร้างบารมี
ทำตัวเรานี้ ให้ติดดิน
เมืองไทย
ใจคน ไม่เหมือนเดิม
เหิมเกริม ขาดสติ
ริดื่มสุรา
ดี่มกันทั่ว
หัวระแหง หัวไร่ปลายนา
ใจจึงหยาบช้า
ผิดศีล๕ ท้านรก
ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ
คลำหา อบายมุข
หาความสุข ทางเนื้อหนัง
ช่างไม่รู้สา
แต่ยังมีกลุ่มบัณฑิต
นักปราชญ์ มีบุญญา
ช่วยรักษา ศาสนาพุทธ
สุดกำลัง
ไทยจึงพออยู่ได้
แม้มากมาย อบายมุข
รบรับรุก พระกับมาร
สะท้านแผ่นดิน
ดำกับขาว เหลืองกับแดง
แบ่งขั้ว ฟันลิ้น
ยุคทมิฬ มาถึงแล้ว
พ่อแก้วเอ๋ย
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น