วันอังคารที่ 31 พฤษภาคม พ.ศ. 2565

คนกตัญญู (ผู้เป็นที่พึ่ง) คนดี มีความกตัญญู ทุกผู้ยอมรับ แต่คนกตัญญูทั้งหลาย อาจไม่นับ เป็นคนดี ด้วยกตัญญูแท้ มีแต่ต้องนำไปสู่ อัตตสุทธิ คือฝึกตนเต็มที่ หนีกิเลส

คนกตัญญู
(ผู้เป็นที่พึ่ง)

คนดี กตัญญู ทุกผู้ยอมรับ
มีอัตตสุทธิ จึงจะนับ เป็นกตัญญูแท้
คือฝึกตน ทนตัณหาได้ จึงใช่แน่
คนกตัญญูแท้ จึงมีแต่ ความเจริญ
 

คนกตัญญู คือผู้ มีปีติอยู่เสมอ
สติไม่เบลอ มีใจ ใสสว่าง
ใจดีมีเมตตา และกว้างขวาง
มีแต่สุขสมหวัง และโชคดี

คนกตัญญู เป็นผู้มีปัญญา
พิจารณารอบคอบ ประกอบกิจ
ด้วยใจเมตตา กรุณา เป็นเนืองนิจ
แผ่ไปทั่วทุกทิศ ด้วยจิตสงเคราะห์ญาติ

คนกตัญญู เป็นผู้ บำรุงบิดามารดา
พาเข้าวัดวา บำรุงใจ
ปิดนรก เปิดสวรรค์ นำพาท่านให้ได้
ดีหลาย บวชในพระพุทธศาสนา

กตัญญูหรือไม่ ให้ดูหมู่เพื่อนที่คบหา
ล้วนบัณฑิตา แสวงหามรรคผล
มีเป้าหมายชีวัน อันเลิศล้น
เดินถนนสายกลาง ตามหลังพระ

ความกตัญญู สุดลึกล้ำอย่างนี้
มีแต่ในที่ พระพุทธศาสนา
โลกสงบสุขสันติ์ ปานสวรรค์ชั้นฟ้า
สุขสมอุรา ทั่วหน้ากัน

ผืนพสุธา จะเลื่อนมาเป็นผืนเดียว
ปานใบบัวเขียว ลอยน้ำ อย่างนั้น
มีพระเจ้าจักรพรรดิ์ ปานเทพสวรรค์
อานุภาพบันดาล อาหาร และธรรมชาติ

;;;;;;;;;;

รักหมู่ญาติ (ต้องพาเข้าวัดขจัดตัณหา) :: ออกจากตัณหา ยากนักหนา เกินบรรยาย อาจพูดได้ ว่ายาก ยิ่งกว่ายาก แต่ต้องละให้ได้ ถ้าไม่ได้ จะลำบาก ชีวิตจมปลัก ในอบาย

รักหมู่ญาติ
(ต้องพาเข้าวัดขจัดตัณหา)


ออกจากตัณหา ยากนักหนา เกินบรรยาย
อาจพูดได้ ว่ายาก ยิ่งกว่ายาก
แต่ต้องละให้ได้ ถ้าไม่ได้ ก็จะลำบาก
ชีวิตจมปลัก ในอบาย

บัณฑิตผู้มีปัญญา จึงต้องละหมู่ญาติ
ด้วยไม่ประมาท จึงเข้าวัด บำเพ็ญตะบะ
ออกบวช บำเพ็ญวิปัสสนาธุระ
เพื่อสงเคราะห์ ญาติกา และมหาชน

การบวช ไม่เหมือนที่ใครๆเข้าใจ
ไม่ใช่ตัดช่องน้อยไป แต่พอตัว
 แต่สงเคราะห์หมู่ญาติ ที่เป็นทาส เมามัว
 ทำตัว..ให้เป็นที่ศรัทธา แล้วพาเดินทางดี

เหมือนช่วยคน ให้พ้น ปลักโคลนดูด
ดีสุด คือยื่นไม้ ไปให้ถึง
ศรัทธา เหมือนไม้ ให้เป็นที่พึ่ง
แล้วจึงดึง ขึ้นมา จากตัณหาอุปาทาน

ขจัดตัณหาในตนได้ ใช่ คนกตัญญู
คือเป็นผู้ รักหมู่ญาติและสังคม
เป็นที่รวมศรัทธา พามหาชน พ้นระทม
พ้นโคลนตม ปลักตัณหา

ละตัณหาได้ ไม่ขาดเทวดาดูแล
ตามแหนแห่ ดูแล ให้สมประสงค์
เป็นธรรมชาติ น่าประหลาด คนงง
ดังนั้นผู้สูงส่ง มีปัญญา ละตัณหา เป็นชีวิต

ละตัณหายากหลาย แม้เหาะได้ ยังละไม่ตก
เหมือนเทวทัต ยังลงนรก อยู่
เลย
ยังหลงโลก ลาภยศ สรรเสริญ เฉย
จึงประมาทไม่ได้เลย ชีวิต
 บรรลุโสดาบัน จึงจะรู้ทัน ตัณหา
เข้าธรรมกายา พระ โสดาบัน
สรรพสัตว์ ไม่อาจหนี วัฏฏสงสาร
รู้ไม่ทัน ตัณหา ทยานอยาก
คุณวิเศษทั้งหลาย ในที่อื่น
มีดาดดื่น อย่าตื่นตกใจ
เก่งนักหนา แต่สู้ตัณหา ไม่ได้
ธรรมกาย เท่านั้นใชร้ สู้มันได้ ตัณหา

ชาวโลกเมามัว อวดตัว อวดเก่ง
อวดเบ่ง เองอ้า เป็นปลา หลงเหยื่อ
เก่งต่อเก่ง เจอกัน ฟัดกัน ไม่เหลือ
แพ้หรือชนะ เป็นเบือ ในนรก

 สรรพสัตว์ยากมาก จักหนี ตัณหา
เพียงว่า เป็นมนุษย์ ยากสุดแล้ว
 ชีวิต แทบหมดสิทธิ์ คลาดแคล้ว
เดินเป็นแถว แน่แล้ว สู่อบาย

;;;;;;;;;;

วันจันทร์ที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2565

วินัยดี (ชีวีปลอดภัย) คุณธรรมวินัย ทำให้บริสุทธิ์ ได้กายมหาบุรุษ สุดสมบูรณ์ มีพลังมหาศาล ปานช้างสาร แรกรุ่น อวัยวะน้อยใหญ่ เป็นคุณ หนุนความสามารถ

 วินัยดี
(ชีวีปลอดภัย)


คุณธรรมวินัย ทำให้บริสุทธิ์
ได้กายมหาบุรุษ สุดสมบูรณ์
มีพลังมหาศาล ปานช้างสาร แรกรุ่น
อวัยวะน้อยใหญ่ เป็นคุณ หนุนความสามารถ

วินัย เป็นเกราะแก้ว เป็นอาวุธ สุดวิเศษ
จงสังเกต ความบริสุทธิ์ เป็นประดุจมารดา
บุตรชั่วช้าอำมหิต จึงคิดฆ่า
หนักแผ่นดินแผ่นฟ้า อยู่ไม่ได้

ผู้บริสุทธิ์ เป็นประดุจ เด็กเกิดใหม่
มีแต่ผู้รักใคร่ ปกป้องไว้ สุดกำลัง
มีกินมีใช้ มากมาย สมหวัง
น้ำใจไหลหลั่ง มาสู่ ผู้บริสุทธิ์

วินัย สำคัญหลาย เป็นคล้ายสะพาน
ข้ามฝั่งวัฏฏสงสาร ไปสู่นิพพาน อมตะ
ข้ามฝั่งเลวร้าย ไปสู่สดใส มีชีวา
ข้ามตัณหา อุปาทาน ปลักโคลนดูด

วินัย เป็นภาขนะใส่ ที่สดใสสะอาด
ไม่รั่วไม่ร้าว เด็ดขาด คงทนถาวร
 แสวงบุญสร้างบารมี ได้อานิสงส์ แน่นอน
ความทุกข์ ความเดือดร้อน ห่างหาย

วินัย เป็นเครื่องทำให้ วิเศษแตกต่าง
ผิวพรรณวรรณะ กระทั่งบุคคลิกภาพ
สูงส่งศักดิ์สิทธิ์ มีฤทธิ์ปราบ
สงบราบคาบ คนพาล

วินัย เป็นคล้ายรัง อย่างดี ของแม่ไก่
เพื่อใช้กกไข่ วินัยจึงสำคัญ
ภาวนา ขาดไม่ได้ กกไข่นั้น
ส่วนไข่คือทาน ศรัทธามั่นในบุญ

;;;;;;;;;;

มีความเคารพ (จึงได้พบครูชีวิต) ความเคารพ คุณธรรมพื้นฐาน ของปัญญา หรือคารวะ คือการจับดี แม้เขามีน้อย ไม่ดูถูกหยามเหยียด เสียดสี แต่ยกให้ลอย ชื่นชมแม้น้อย คอยให้กำลังใจ

 มีความเคารพ
(จึงได้พบครูชีวิต)


ความเคารพ พื้นฐาน ของปัญญา
หรือคารวะ จับดี แม้เขามีน้อย
ไม่หยามเหยียด เสียดสี ยกให้ลอย
ชื่นชมแม้น้อย คอยให้กำลังใจ

การจับดี ใจเรานี้ ปีติใสสว่าง
ใสกระจ่าง เข้าใจได้ง่าย ใช่ปัญญา
แสนสุดดี มีหิริโอตัปปะ
ไม่ทำสิ่งชั่วช้า อายบาปกลัวบาป

การจับเสีย ติฉินนินทา อิจฉาริษยา
จงรู้ว่า กำลังทำร้าย ทำลายตน
ดับปัญญา ไม่มีหิริโอตัปปะ ใจหม่น
ใจหล่น ปัญญาดับ ตัณหากลับบาน

เป็นคน แสลงดี ตำหนิคนเข้าวัด
เป็นคนฉลาด แต่ขาดเฉลียว
เหมือนอีหอยหน้าวัด เชตวัน นั่นทีเดียว
สุดเขี้ยว สุดดื้อ ถือดี

ผู้มีความเคารพได้ ไม่ใช่ธรรมดา
มีบุญวาสนา เจริญภาวนามาก่อน
เกิดหิริโอตัปปะ อายกลัวบาป สุดร้อน
ไม่อาจนั่งนอนอยู่ได้ ใฝ่หาความรู้

ผู้เข้าวัด แน่ชัด มีความเคารพ
จึงได้พบกัลยาณมิตร เป็นศิษย์ท่าน
ไม่ธรรมดา เคยภาวนามานาน
มีปัญญาญาณ กระตุ้น ลุ้นอยู่ภายใน

การภาวนาเจริญสติ จึงเป็นกรณียกิจ
มีชีวิต..เกิดมา ทำพระนิพพานให้แจ้ง
และจะได้อานิสงส์ ส่งอย่างแรง
ปณิธานแกร่ง ด้วยเคารพ ได้พบครูชีวิต

;;;;;;;;;;

วันอาทิตย์ที่ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2565

ความตระหนี่สุดร้าย (ภัยชีวิต) รู้หรือไม่ ความตระหนี่สุดร้าย นิสัยคน เป็นเบื้องต้น ของปัญหาสารพัน เมื่อเราตระหนี่ ใจเรานี้ จะมิสุขสันติ์ จึงไม่อาจอดกลั้น ต่อตัวร้าย อบายมุข

 ความตระหนี่สุดร้าย
(ภัยชีวิต)


รู้หรือไม่ ความตระหนี่สุดร้าย นิสัยคน
เป็นเบื้องต้น ของปัญหาสารพัน
เมื่อเราตระหนี่ ใจเรานี้ จะมิสุขสันติ์
จึงไม่อาจอดกลั้น ต่อตัวร้าย อบายมุข

เมื่อใจไม่สุข ก็หาเรื่องสนุกสนาน
เวลาถูกผลาญ ถูกฆ่า
ตัณหาอุปาทาน หัวเราะร่า
ได้ชัยชนะ ทำมนุษย์มะนา ให้หลงได้

ใจหลงลืมสติ มิอาจระวังบาป
ทุกคนน่าจะทราบ บาปนั้นก็คือทุกข์
การมีสติ เป็นบุญ ก่อเกิดสุข
ความตระหนี่เป็นบาป พาสนุก..สนาน

เมื่อตระหนี่ ใจเรานี้ จะมิสุกใส
ฉุนเฉียวดุร้าย ใครๆก็หนีหน้า
สะอาด ระเบียบ มารยาท ไม่อาจมา
การรู้จักเวลา และสมาธิ มีไม่ได้

ความตระหนี่นี้ สติไม่ดี นั่งสมาธิไม่ได้
ความสบายใจ สำคัญหลาย เบื้องต้น
สติ สะบาย สม่ำเสมอ จึงเกิดผล
สมาธินี้เลิศล้น แต่คนตระหนี่ ทำไม่ได้

ความตระหนี่ นี้ตรงข้ามกับ จาคะ
จาคะ นั่นหนา คลายความตระหนี่
เป็ดยอดคุณธรรม ของคนจริง คนดี
คนศักดิ์สิทธิ์ที่ มีอานุภาพ

ความตระหนี่ มหาภัย สุดร้ายของชีวิต
คนพาลคนเก๊ ไม่คิด คลายความตระหนี่
คนจริงคนดี มีสัจจะ จาคะจึงมี
จงตั้งสติ มีศรัทธามั่น หนีมัน ความตระหนี่

;;;;;;;;;;

วันเสาร์ที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ. 2565

ทะเลไม่เคยล้น(ปัญญาคนไม่เคยเต็ม) แม่น้ำทุกสาย ไหลลงสู่ทะเลมหาสมุทร แต่แปลกสุด ไม่เคยล้นฝั่ง และที่แปลกหลาย และคล้ายกันจัง ปัญญายิ่งมาก ยิ่งสว่าง ไม่มีเต็ม

 ทะเลไม่เคยล้น
(ปัญญาคนไม่เคยเต็ม)


แม่น้ำทุกสาย ไหลลงทะเลมหาสมุทร
แต่แปลกสุด ไม่เคยล้นฝั่ง
และที่แปลกหลาย คล้ายกันจัง
ปัญญายิ่งมาก ยิ่งสว่าง ไม่เคยเต็ม

มหาสมุทรพอรู้ น้ำระเหยสู่อากาศ
กลายเป็นเมฆฝน ไม่ขาด สม่ำเสมอ
ความสว่างของปัญญา เหมือนกันหละเธอ
แผ่ออกไปเสมอ บำเรอ สรรพสัตว์

เหมือนดวงตะวัน เปล่งรัศมี ไม่มีหยุด
องค์พระพุทธ แผ่พระเมตตา บารมี
 สรรพสัตว์อยู่เย็น ธรรมชาติเป็นปกติ
 ชีวิตเป็นอย่างนี้ อจินไตย

มหาสมุทร ทำตัวต่ำ เหมือนล้ำ กับเคารพ
คุณธรรมพื้นฐาน ประกบ กับปัญญา
คนว่านอนสอนง่าย ก็คือเคารพ หรือคารวะ
เป็นคนไม่ธรรมดา เป็นลักษณะโพธิสัตว์

เคารพ คือจับดี แม้เขามีเล็กน้อย
ทำตนเหมือนชานอ้อยชืด จืดสนิท
แสวงหาความรู้ ในทุกที่ ทุกทิศ
ไม่จ้องจับผิด คิดแต่จะศึกษา

เหมือนพระพุทธองค์ ที่เคยทรงทำ
เดินย่ำ ตามสำนัก ต่างๆ
เข้าไปศึกษา สนใจ อย่างจริงจัง
ฝึกฝน ทำตามอย่าง อย่างตั้งใจ

คนทั้งหลายทุกวันนี้ มีแต่คนหัวสูง
ทำตัวเป็นยางยูง บินสูง เหยียดหยาม
เป็นแมงป่อง ชูหาง อวดกล้าม
ทำตัวต่ำ ดื่มด่ำตัณหาอุปาทาน

 ;;;;;;;;;;

วันศุกร์ที่ 27 พฤษภาคม พ.ศ. 2565

ตนเตือนตน (อริยะชนคนประเสริฐ) ตำหนิตนเองด้วยเหตุใด ไม่ควรทำเหตุนั้น ด้วยอนุสติ คือบุญนั้น เตือนท่านอยู่ ให้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ถ้าประมาท เดี๋ยวน่าดู คนพาลไม่รู้ แพ้ตัณหา พาเพลิน

 ตนเตือนตน
(อริยะชนคนประเสริฐ)


ตำหนิตนด้วยเหตุใด ไม่ควรทำเหตุนั้น
อนุสติสำคัญ คือบุญนั้น เตือนท่านอยู่
อย่าดูเบา ถ้าประมาท เดี๋ยวน่าดู
คนพาลไม่รู้ แพ้ตัณหา พาไปเพลิน

บุญเพื่อนแท้ เหมือนมารดาแม่ เตือนลูก
รู้ผิดรู้ถูก เตือนลูก ด้วยความรัก
ส่วนลูกนั่นหนา ช่างเกเรยิ่งนัก
บาปนำชัก ตัณหาอุปาทาน

กัลยาณมิตร เป็นทุกสิ่งของพรหมจรรย์
เป็นทุกสิ่งอัน ของชีวัน อันประเสริฐ
บุญคือยอดกัลยาณมิตร สุดอะเลิท
ตามติด ณ ที่เกิด คอยตะเพิดบาป

ผิดถูกก็รู้ แต่สู้ตัณหาไม่ได้
โลกโลกีย์ เหยื่อร้าย ปลาตายเพราะเหยื่อ
โลกนี้คือโรงละคร พระท่านสอน ยากจะเชื่อ
ฟังจนเบื่อ ไม่เชื่อ นรกมีจริง

ตัณหา มันแน่ ทำให้เกิดแก่เจ็บตาย ไม่น่ากลัว
คนจึงประมาทเมามัว ทำชั่วได้
ไม่กลัวอบาย ไม่กลัวนรกหมกไหม้
ช่างกล้าหาญชาญชัย ไม่สนใจสวรรค์นิพพาน

เมื่ออยู่ในอบาย ทุกข์หลาย อยากตายก็ไม่ได้
สาสมใจ ฉ่ำทุกข์ ถูกทรมาน
ทุกคนในโลกนี้ เคยเป็นมาทั้งนั้น
แต่ก็ยังกระสัน ตัณหาอยู่ได้

ตำหนิตน ยอมฟังตน ทนปฎิบัติตาม
เลิศล้ำ ไม่ธรรมดา ชนะตน
ตนชนะตนได้ ไม่ใช่ปุถุชน
เป็นอริชน คนประเสริฐ

;;;;;;;;;;