วันพ้นนรก (วันพระ) ::วันพระ หรือวันธรรมสวนะ หรืออาจจะ เรียกกันว่า วันอุโบสถ

วันพ้นนรก
(วันพระ)

วันพระ หรือวันธรรมสวนะ

หรืออาจจะ เรียกกันว่า วันอุโบสถ
 วันธรรมสวนะ วันฟังธรรมะ ตามกาลกำหนด

วันอุโบสถ วันจำศีลอุโบสถ ศีล๘

วันพระ มีกาละ ทุก๘ค่ำ๑๕ค่ำ

พระพุทธองค์ ทรงกำหนดตาม เดียรถีย์
 พระเจ้าพิมพิสาร ท่านเห็นเขา ทำได้ดี
จึงมีปรารภ ยามที่..เข้าพบ พระพุทธองค์

มีการทำบุญ ฟังธรรม เป็นประจำในวันนี้

นั่งสมาธิ และมี จำศีลอุโบสถ
 เป็นประเพณีที่ดีงาม นำความปราโมทย์
สังคมได้ประโยชน์ อยู่เย็นเป็นสุข

วันสำคัญในพุทธศาสนา ที่น่ารู้ 

หนึ่ง ขึ้น๑๕ค่ำเดือน๖ วันครู ของมนุษย์ และเทวา 

คือ วันพระพุทธเจ้า เราเรียกว่าวันวิสาขบูชา

 ประสูติตรัสรู้และปรินิพพาน วันเดียวกัน

สอง วันมาฆบูชา ถือว่า เป็นวันพระธรรม

สำคัญล้ำ หัวใจพระศาสนา

มหัศจรรย์ ที่พระอรหันต์ต่างองค์ต่างมา

แต่ว่า มาพร้อมหน้า ไม่ได้นัดหมาย

วันมาฆบูชา วันเทศนา หยิบยก

โอวาทปาฏิโมกข์ ทรงแสดง

พระอรหันต์ ๑๒๕๐ องค์ แจ่มแจ้ง

ทรงแสดง อุดมภ์การณ์ หลักการ และวิธีการ

 

สาม วันอาสาฬหบูชา วันปฐมเทศนา แก่ปัญจวัคคีย์

เหมือนก่อนกี้ ที่เทศนา ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร
   วันนี้ ถือเป็นวันพระสงฆ์ ที่ดำรงศาสนาพุทธ

แสวงบุญ สร้างบารมีอุตลุด เพื่อปราบมาร

วันพระใหญ่๑๕ค่ำ ไม่ธรรมดา

ชาวสวรรค์ ทุกชั้นฟ้า จ้าระหวั่น
มีอ่านรายงาน เหตุการณ์ มนุษย์ผู้ขยัน
 แล้วอนุโมทนากัน ส่งเสียงลั่น สุดเปรมปรี

พระอินทร์เทศนา ตักเตือนว่า อย่าประมาท
เจริญสติ อย่าขาด ยืนหยัด ภาวนา

ฝึกสมาธิ ทำใจหยุดใจนิ่ง สำคัญนักหนา
 มิฉนั้น มิอาจจะ เกิดใหม่ได้ ในโลกมนุษย์

 บนสวรรค์ มีการบูชา มหาจุฬามณี 
แปลกดี ที่ยมโลก หยุดลงทัณฑ์
ลุ้นรอ รับบุญอุทิศกัน
ต่างก็ฝัน เป็นวันพ้นนรก

;;;;;;;;;;

ทางเตียน (เวียนไปลงนรก) ทางเตียน เวียนสู่นรก ทางรก วกขึ้นสวรรค์นิพพาน คำคมน่าคิด พินิจไขขาน ได้ยินมานาน น่าจดจานจำไว้

ทางเตียน
(เวียนไปลงนรก)

ทางเตียน เวียนสู่นรก
ทางรก วกขึ้นสวรรค์นิพพาน
คำคมน่าคิด พินิจไขขาน
ได้ยินมานาน น่าจดจานจำไว้

ทางเตียน ทางต่ำ ทางน้ำไหล
คนทั้งหลาย ชอบไปทางต่ำ
ไปง่ายๆ สบายๆ ไร้ขวากหนาม
ไม่ใช้ความพยายาม ตามใจตน

ทางรก ระหกระเหินเดินป่า

น่าระอา ฝ่าขวากหนาม เนินสูง

น้อยนัก จักสู้ หมายมุ่ง

มีกำลังใจสูง มุ่งพระนิพพาน

ทางเตียน รื่นไหล ไปง่ายๆ

เดินตามสะบาย ถูกใจ ไม่เมื่อย

ลืมตัวลืมตน ปล่อยใจไปเรื่อย

เอื้อยเฉื่อย ไหลรื่น ลงทะเล

กิเลส เหตุของความทุกข์ยาก

เหมือนกันนัก กับเหยื่อล่อ

นกไก่ กินเพลิน เดินต่อ

หลงเหยื่อล่อ ปลาติดตะขอเบ็ด

ทางเตียน เวียนไปนรก ท่านว่า

น่าระอา คนทั้งหลาย ไม่เชื่อ

มัวเมาหากิน ไม่เบื่อ

ไม่เชื่อคำพระ หลงตัณหาอุปาทาน

ทิฏฐิมานะ มากเหลือจริงๆ

แต่ก็ไม่อาจทิ้ง พวกเขาไป

โลกนี้ จึงเป็นที่สร้างบารมีได้

สงเคราะห์ญาติ หัวใจ สร้างบารมี

;;;;;;;;;;

ปล่อยให้ใจตก (นรกถามหา) ผู้ผัดวัน ประกันพรุ่ง ย่อมเสื่อม ใจไม่เลื่อมไม่ใส ใจอ่อนล้า เป็นคนใจตก นรกถามหา บาปกรรมได้ท่า ส่งผล

 ปล่อยให้ใจตก
(นรกถามหา)

ผู้ผัดวัน ประกันพรุ่ง ย่อมเสื่อม

ใจไม่เลื่อมไม่ใส ใจอ่อนล้า

เป็นคนใจตก นรกถามหา

บาปกรรมได้ท่า ส่งผล

ใจตกไม่ได้ ต้องยกใจไว้เสมอ
นั่นแหละเธอ สม่ำเสมอ ฝึกตน
ฝึกใจให้หยุดให้นิ่ง ได้บุญล้น
เกิดเป็นคน ไม่ฝึกตน ตายฟรี

อุดมการณ์ชีวิต มุ่งสู่ทิศพระรัตนตรัย
ทำพระนิพพานแจ้งให้ได้ ทุ่มชีวิต
หนีกฎแห่งกรรม สุดขีด
มีเวลาน้อยนิด มีสิทธิ์สร้างบารมี

การฝึกตน คือคนฝึกใจ ฝึกสติ
ฝึกให้ใจระลึกอยู่ที่ ในตน
ฝึกได้ทุกเวลา ทุกแห่งหน
ได้ชื่อว่าเป็นคน ตั้งใจในกิจทุกอย่าง

กำลังขับรถอยู่ รักษาสติรู้อยู่ภายใน
ได้ชื่อว่าตั้งใจ ไม่ประมาทขาดสติ
ขับรถอย่างมีความสุข ไม่ร้อนรนเร็วรี่
มีแต่ความโชคดี มิมีเวรภัย

ผู้ไม่รู้จักฝึกตน คือปุถุชน คนทั่วไป
กิเลสหนาหลาย บอกให้ตายก็ไม่ฝึก
เป็นมิจฉาทิฏฐิ อวดเก่ง เช่นควายถึก
ใครจะนึก ว่าคนทั้งหลาย ใช่ญาติทั้งนั้น

ทำพระนิพพานให้แจ้ง เข้าถึงแหล่งพระรัตนตรัย
โปรดญาติได้ ให้มีศรัทธา
การฝึกตน จึงมิอาจรอช้า
ทุ่มสุดชีวา ทำพระนิพพานให้แจ้ง

;;;;;;;;;;

รักหมู่ญาติ (ต้องพาเข้าวัดขจัดตัณหา) :: ออกจากตัณหา ยากนักหนา เกินบรรยาย อาจพูดได้ ว่ายาก ยิ่งกว่ายาก แต่ต้องละให้ได้ ถ้าไม่ได้ จะลำบาก ชีวิตจมปลัก ในอบาย

รักหมู่ญาติ
(ต้องพาเข้าวัดขจัดตัณหา)

ออกจากตัณหา ยากนักหนา เกินบรรยาย
อาจพูดได้ ว่ายาก ยิ่งกว่ายาก
แต่ต้องละให้ได้ ถ้าไม่ได้ ก็จะลำบาก
ชีวิตจมปลัก ในอบาย

บัณฑิตผู้มีปัญญา จึงต้องละหมู่ญาติ
ด้วยไม่ประมาท จึงเข้าวัด บำเพ็ญตะบะ
ออกบวช บำเพ็ญวิปัสสนาธุระ
เพื่อสงเคราะห์ ญาติกา และมหาชน

การบวช ไม่เหมือนที่ใครๆเข้าใจ
ไม่ใช่ตัดช่องน้อยไป แต่พอตัว
 แต่สงเคราะห์หมู่ญาติ ที่เป็นทาส เมามัว
 ทำตัว..ให้เป็นที่ศรัทธา แล้วพาเดินทางดี

เหมือนช่วยคน ให้พ้น ปลักโคลนดูด

ดีสุด คือยื่นไม้ ไปให้ถึง
ศรัทธา เหมือนไม้ ให้เป็นที่พึ่ง
แล้วจึงดึง ขึ้นมา จากตัณหาอุปาทาน

ขจัดตัณหาในตนได้ ใช่ คนกตัญญู
คือเป็นผู้ รักหมู่ญาติและสังคม

เป็นที่รวมศรัทธา พามหาชน พ้นระทม

พ้นโคลนตม ปลักตัณหา

ละตัณหาได้ ไม่ขาดเทวดาดูแล

ตามแหนแห่ ดูแล ให้สมประสงค์
เป็นธรรมชาติ น่าประหลาด คนงง
ดังนั้นผู้สูงส่ง มีปัญญา ละตัณหา เป็นชีวิต

ละตัณหายากหลาย แม้เหาะได้ ยังละไม่ตก
เหมือนเทวทัต ยังลงนรก อยู่เลย

ยังหลงโลก ลาภยศ สรรเสริญ เฉย
จึงประมาทไม่ได้เลย ชีวิต

 บรรลุโสดาบัน จึงจะรู้ทัน ตัณหา

เข้าธรรมกายา พระ โสดาบัน

สรรพสัตว์ ไม่อาจหนี วัฏฏสงสาร

รู้ไม่ทัน ตัณหา ทยานอยาก

คุณวิเศษทั้งหลาย ในที่อื่น

มีดาดดื่น อย่าตื่นตกใจ

เก่งนักหนา แต่สู้ตัณหา ไม่ได้

ธรรมกาย เท่านั้นใชร้ สู้มันได้ ตัณหา

ชาวโลกเมามัว อวดตัว อวดเก่ง

อวดเบ่ง เองอ้า เป็นปลา หลงเหยื่อ

เก่งต่อเก่ง เจอกัน ฟัดกัน ไม่เหลือ

แพ้หรือชนะ เป็นเบือ ในนรก

 สรรพสัตว์ยากมาก จักหนี ตัณหา

เพียงว่า เป็นมนุษย์ ยากสุดแล้ว

 ชีวิต แทบหมดสิทธิ์ คลาดแคล้ว

เดินเป็นแถว แน่แล้ว สู่อบาย

;;;;;;;;;;

คุณธรรมค้ำชีวี (เป็นคนดี ปีติในธรรม) ปีติใจ น้ำตาไหล ร่วง ทำความดี อย่างใหญ่หลวง ยากลำบาก บุญท่วมท้น หลั่งล้น ทะลัก ปีตินี้สำคัญนัก ต่อชีวี ที่เวียนว่าย

คุณธรรมค้ำชีวี
(เป็นคนดี  ปีติในธรรม)

ปีติใจ น้ำตาไหล ร่วง

ทำความดี อย่างใหญ่หลวง ยากลำบาก
บุญท่วมท้น หลั่งล้น ทะลัก
ปีตินี้สำคัญนัก ต่อชีวี ที่เวียนว่าย

มารดาเลี้ยงบุตร สุด เมตตา

อุ้มชู ตลอดเวลา จนเติบใหญ่
เป็นพระพรหม ของบุตร สุดใจ
ปีติหลาย เมื่อลูกชาย บรรพชาอุปสมบท

ใจปีติ ลืมโลก ทุกข์โศก ดับ

ชีวิตฟื้นกลับ เหมือนหลับ แล้วตื่น
เป็นอัศจรรย์ ทุกวัน ดีขึ้น
ชีวิตพลิกฟื้น สดใส ด้วยใจปีติ

คุณธรรมทั้งหลาย ทำให้ ใจปีติ

สะสมความดี กลายเป็นมี คุณธรรม

เป็นที่พึ่ง หนึ่งเดียวของชีวี ที่เลิศล้ำ
สมบัติสาม ตามติด ดังเงา

ทำร้ายคน ทำลายตน นั่นเอง

เก่ง แต่บ้า กล้าทำลายคุณธรรม
เมื่อบุญหมด น้ำลด หน้าดำคล้ำ
ทุกข์กระหน่ำ กรรมสนอง ล่องนรก

ชนะคน ไม่คงทน เดี๋ยวหล่นลง 

ชนะตนมั่นคง เท่ากับชนะคนอื่น
มีคุณธรรม ค้ำจุน แสนราบรื่น
ความขมขื่น มีไม่ได้ เมื่อใจปีติ

คนชั่วทำชั่วดีใจ ที่ได้ ทรัพย์สินเงินทอง

แต่เสียครรลอง คุณธรรม ค้ำชีวิต

 ขุดหลุมฝังตน คนสิ้นคิด
จมมิด ในนรก หมกไหม้

;;;;;;;;;;

ห้วเราะร่า (ระวังหนา จะร้องไห้) :: ความสุข เกิดได้ เมื่อพอใจล้น หายทุกข์ทน หัวเราะร่า น้ำตาไหล ระวังหนา จะกลับมา ร้องไห้ ถ้าไม่ใช่ ความดี ที่เป็นบุญ

ห้วเราะร่า
(ระวังหนา จะร้องไห้)

ความสุข เกิดได้ เมื่อพอใจล้น

หายทุกข์ทน หัวเราะร่า น้ำตาไหล

ระวังหนา จะกลับมา ร้องไห้

ถ้าไม่ใช่ ความดี ที่เป็นบุญ

ถูกใจ ด้วยถูกนิสัย สั่งสม

ควรอบรม สั่งสม แต่นิสัยดี
ไม่ตามใจตน อดทนอดกลั้น เต็มที่
คบหาแต่คนดี ที่เป็นกัลยาณมิตร

 นิสัย ตัวตน คนเรา

สร้างสมเอา โดยมีเรา ลิขิต

นิสัยดี เหมือนกับมี ยอดกัลยาณมิตร

ร้ายสุดขีด ปาปมิตร นิสัยเสีย

คบปาปมิตร หลงผิด เห็นกงจักรเป็นดอกบัว
ลืมตัว ลืมตน หลงผิด
ก่อบาปหยาบช้า อยู่เนืองนิจ
เห็นชีวิตคน เป็นผักเป็นปลา

ชีวิตดำดิ่ง ลงนรก หมกไหม้อยู่เป็นกัปๆ

ไม่อาจนับ วันเวลา น่าสงสาร

พระโพธิสัตว์ เมตตา จึงปราถนาโพธิญาณ

จะพลิกผัน ชีวา สรรพสัตว์

พระโพธิสัตว์ อุบัติขึ้น เป็นระยะ

เพื่อหวังจะ กอบกู้ สู่นิพพาน

นำพา หนีภัย ในวัฏฏสงสาร

 มหาปูชนียาจารย์ ปราบมาร สุดธรรม

;;;;;;;;;;

ตื่นบุญคือชาวเรา (ส่วนชาวเขา ตื่นเต้น) :: พริกนั้นเผ็ด ส่วนบุญนั้นสุขสำเร็จ สมปราถนา เป็นธรรมดา ของบุญ ให้แต่คุณประโยชน์ สิ่งภายนอก ให้สุขหลอกๆ ซ่อนเร้นโทษ บาป ไม่มีประโยนชน์อันใด ให้โทษอย่างเดียว

ตื่นบุญคือชาวเรา
(ส่วนชางเขา ตื่นเต้น)

 

 พริกนั้นเผ็ด ส่วนบุญนั้นสุขสำเร็จ สมปราถนา

เป็นธรรมดา ของบุญ ให้แต่คุณประโยชน์  

สิ่งภายนอก ให้สุขหลอกๆ ซ่อนเร้นโทษ

บาป ไม่มีประโยนชน์อันใด ให้โทษอย่างเดียว

บาปให้สนุก ทุกข์อนันต์

แล้วยังโรมรัน ส่งผล เวียนวนนานหลาย

ทำให้ลุ่มหลง ยากจะปลง ไม่กลัวตาย
ตั้งหน้าจะเอาให้ได้ ไม่กลัวภัย ในนรก

มหันตภัยใดใด ไม่สู้บาป
ส่งผลไม่อาจนับ แม้จะทำ เพียงนิดหน่อย

เปรียบปานก้อนหิน ก้อนน้อย แต่ไม่ลอย

แม้ปลายก้อย ก็จมดิ่ง วิ่งสู่นรก

ชีวิตลี้ลับ มีบุญบาป คอยบงการ

ยากสุดประมาณ จะได้การยอมรับ

เหมือนคนไข้ โวยวาย เมื่อไข้จับ
จะให้อาบน้ำเย็น เป็นตายแน่ 

 

หมู่วัวควาย เดินลงท่า ตามตัวหน้า ตัวเดียว

ฝูงเป็ดดูกลมเกลียว เดินไม่เหลียว ตามตัวหน้า

หมู่มนุษย์ ก็โง่สุด เหมือนกัน นั่นหละ

เป็นเหมือนบ้า กินเหล้าเมายา เข้าสังคม

ศาสนาอื่น พากันตื่น พระเจ้า

แต่ชาวเรา ตื่นบุญ คุณความดี

เดินตามทางสายกลาง ตามอย่าง พระชินสีห์

เร่งสร้างบารมี หนี กฎแห่งกรรม 

;;;;;;;;;;