คนดี (มีนิสัยฝึกตน) ผู้ประพฤติดี ย่อมมีนิสัยฝึกตน ไม่ประมาท กระตือลือล้น ฝึกตนอยู่เสมอ ด้วยมีศรัทธา กตัญญุตา เลิศเลอ ไม่เบลอ ไม่เผลอ มีสติสัมปชัญญะ

 คนดี
(มีนิสัยฝึกตน)

ผู้ประพฤติดี ย่อมมีนิสัยฝึกตน

กระตือลือล้น ฝึกตนอยู่เสมอ

ด้วยมีศรัทธา กตัญญุตา เลิศเลอ

ไม่เบลอ ไม่เผลอ มีสติสัมปชัญญะ

เป็นผู้มีปัญญา รู้ว่าเกิดมาทำไม
จึงทุ่มใจฝึกตน ทนกิเลสตัณหา
เดินทางสายกลาง สันโดษสมถะ
ทานศีลภาวนา เป็นชีวิต

การฝึกตน คือฝึกใจ ให้มีสติ
ระลึกรู้อยู่ที่..ในตน
ทานศีลภาวนา จึงจะได้ผล
ปีติใจล้นพ้น บุญส่งผลทันตาเห็น

ผู้ฝึกตนได้ดี มีสติสัมปชัญญะ
ใจจะ สงบนิ่ง อยู่ในตน
เอิบอิ่มเป็นสุข ปราศจากทุกข์ทน
เป็นสุขสันโดษ เลิศล้น ธรรมสุข

ภาวนา คือการฝึกใจ ให้หยุดให้นิ่ง
ปลดทิ้ง ความหลง โลกภายนอก
เอาสติ ระลึกรู้อยู่ในตน ไม่ให้ออก
ใจเหมือนวอก หยุดยาก หากขาดศีล

ฝึกศีลได้ ใจจะเย็นลง
ค่อยสงบ หายรน..เร่าร้อน
ไม่สดุ้งภัย ใจจึงใส ตกตะกอน
ความใสสะท้อน..ถึง ผิวพรรณ

ฝึกศีลได้ยาก หากไม่ทำทาน
ด้วยคนขี้ตระหนี่นั้น ใครๆก็ไม่คบหา
ไม่เป็นที่รัก จักเป็นธรรมดา
 คนใจแคบ นั้นหนา จ้าวอารมณ์

คนใจกว้างใจดี จึงมีทาน
เป็นที่รักใคร่ของลูกหลาน ญาติพี่น้อง
กว้างขวางในสังคม เป็นที่ยกย่อง
ทำงานไม่มีโทษ จึงต้องบำเพ็ญทาน

;;;;;;;;;;