ตนเตือนตน (อริยะชนคนประเสริฐ) ตำหนิตนเองด้วยเหตุใด ไม่ควรทำเหตุนั้น ด้วยอนุสติ คือบุญนั้น เตือนท่านอยู่ ให้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ถ้าประมาท เดี๋ยวน่าดู คนพาลไม่รู้ แพ้ตัณหา พาเพลิน

 ตนเตือนตน
(อริยะชนคนประเสริฐ)

ตำหนิตนด้วยเหตุใด ไม่ควรทำเหตุนั้น

อนุสติสำคัญ คือบุญนั้น เตือนท่านอยู่

อย่าดูเบา ถ้าประมาท เดี๋ยวน่าดู

คนพาลไม่รู้ แพ้ตัณหา พาไปเพลิน

บุญเพื่อนแท้ เหมือนมารดาแม่ เตือนลูก
รู้ผิดรู้ถูก เตือนลูก ด้วยความรัก
ส่วนลูกนั่นหนา ช่างเกเรยิ่งนัก
บาปนำชัก ตัณหาอุปาทาน

กัลยาณมิตร เป็นทุกสิ่งของพรหมจรรย์
เป็นทุกสิ่งอัน ของชีวัน อันประเสริฐ
บุญคือยอดกัลยาณมิตร สุดอะเลิท
ตามติด ณ ที่เกิด คอยตะเพิดบาป

ผิดถูกก็รู้ แต่สู้ตัณหาไม่ได้
โลกโลกีย์ เหยื่อร้าย ปลาตายเพราะเหยื่อ
โลกนี้คือโรงละคร พระท่านสอน ยากจะเชื่อ
ฟังจนเบื่อ ไม่เชื่อ นรกมีจริง

ตัณหา มันแน่ ทำให้เกิดแก่เจ็บตาย ไม่น่ากลัว
คนจึงประมาทเมามัว ทำชั่วได้
ไม่กลัวอบาย ไม่กลัวนรกหมกไหม้
ช่างกล้าหาญชาญชัย ไม่สนใจสวรรค์นิพพาน

เมื่ออยู่ในอบาย ทุกข์หลาย อยากตายก็ไม่ได้
สาสมใจ ฉ่ำทุกข์ ถูกทรมาน
ทุกคนในโลกนี้ เคยเป็นมาทั้งนั้น
แต่ก็ยังกระสัน ตัณหาอยู่ได้

ตำหนิตน ยอมฟังตน ทนปฎิบัติตาม
เลิศล้ำ ไม่ธรรมดา ชนะตน
ตนชนะตนได้ ไม่ใช่ปุถุชน
เป็นอริชน คนประเสริฐ

;;;;;;;;;;