ธรรมนำหน้า รักษาจิต และกาย
ธรรมผู้ควบคุมรักษา ธรรมเป็นใหญ่
พระพุทธองค์ไท้ ธรรมราชา ยังคารวะธรรม
ไม่มีใครเทียม แล้วยังทรง คงเคารพธรรม
สุดคาดคิด พระองค์ผู้เลิศฤทธิ์ เลิศล้ำ
เราทั้งหลายปุถุชนคนต่ำ ทิ้งธรรม ต่ำทรามแท้
เราทั้งหลายปุถุชนคนต่ำ ทิ้งธรรม ต่ำทรามแท้
ชีวิตมีเป้าหมาย ยิ่งใหญ่ ทำพระนิพพานให้แจ้ง
อันเป็นแหล่งอมตะ สุขะนิรันดร์
มิฉนั้น ต้องเวียนว่าย ในวัฏฏะ ทุกข์มหันต์
จึงต้องแจ้งพระนิพพาน นี้เท่านั้น พ้นทุกข์
จะแจ้งพระนิพพานได้ นั่นแหละใช่ ต้องสร้างบารมี
ด้วยตัวเรานี้ อันมี กายจิตธรรม
กาย จะต้องได้กายมนุษย์เท่านั้น ย้ำ
เกิดในโลก อันมีโลกธรรม ยั่วยวนใจ
โลก เป็นเหมือนกับดัก สุดจักหักหาญ
พญามาร นำมากั้น มาขวางทางมนุษย์
มีเหยื่อล่อ น้ำลายสอ สุดสุด
นั่นคือกามคุณ ที่มนุษย์ ชอบนัก
เป็นเสมือนปลักโคลนดูด มนุษย์ยากออกได้
แม้ชีพวางวาย ก็ไม่ขอจาก
ยอมติดกับดัก
ไม่ยอมพราก เหมือนปลากับน้ำ
กายมนุษย์ เหมือนเสื้อผ้า หรือว่าบ้านเรือนของใจ
มนุษย์สุดอาลัย ร่างกายตน
เหมือนเต่ารักกระดอง รักเหลือล้น
ค่ำเช้า สารวน อยู่กับกายตน ล้นเหลือ
ใจเหมือนเด็กน้อย แม่ยังปล่อยไม่ได้
ต้องดูแลต้อย ติดตามไป ทุกแห่งหน
คุ้มครองรักษา ลูกรักของตน
สุดแสนซน วิ่งวกเวียนวน ไม่หยุด
ดวงธรรมดุจดังมารดา ทุ่มชีวา รักษาบุตรน้อย
และยังคอย ดูแลบ้านช่อง คือกาย
บุญบาปจรมา เข้าสวมซ้อนร้อยไส้
มารดาจึงไม่ได้ เป็นตัวของตัวเอง
ดังนั้นตัวเรา กายจิตธรรมนั้นหรือ ก็คือเมืองหรือหุ่น
บุญบาปเข้ามาวุ่น มาปกครอง
ใช้กฎแห่งกรรม กฎไตรลักษณ์ ซ้ำสอง
มีการปกครอง..เด็ดขาด เผด็จการชัดๆนี้เอง
กายมนุษย์สุดสำคัญนัก เป็นที่พำนักศูนย์กลางกาย
ปากทางเข้าไป พบพระธรรมกายในตัว
ทำพระนิพพานให้แจ้ง และรู้เห็นได้ทั่ว
ไม่มืดมัว..โง่เง่า เมื่อเข้าถึง จึงเข้าใจ
ทำพระนิพพานแจ้งได้ ยิ่งใหญ่แท้
นี่แหละ เป้าหมายชีวิต
พ้นกรรม พ้นวัฏฏะสงสาร ที่อำมหิต
มีสุขสมปราถนาเกินคิด มีจิตเกษม เปรมปรีดา
;;;;;;;;;;
อันเป็นแหล่งอมตะ สุขะนิรันดร์
มิฉนั้น ต้องเวียนว่าย ในวัฏฏะ ทุกข์มหันต์
จึงต้องแจ้งพระนิพพาน นี้เท่านั้น พ้นทุกข์
จะแจ้งพระนิพพานได้ นั่นแหละใช่ ต้องสร้างบารมี
ด้วยตัวเรานี้ อันมี กายจิตธรรม
กาย จะต้องได้กายมนุษย์เท่านั้น ย้ำ
เกิดในโลก อันมีโลกธรรม ยั่วยวนใจ
โลก เป็นเหมือนกับดัก สุดจักหักหาญ
พญามาร นำมากั้น มาขวางทางมนุษย์
มีเหยื่อล่อ น้ำลายสอ สุดสุด
นั่นคือกามคุณ ที่มนุษย์ ชอบนัก
เป็นเสมือนปลักโคลนดูด มนุษย์ยากออกได้
แม้ชีพวางวาย ก็ไม่ขอจาก
ยอมติดกับดัก
ไม่ยอมพราก เหมือนปลากับน้ำ
กายมนุษย์ เหมือนเสื้อผ้า หรือว่าบ้านเรือนของใจ
มนุษย์สุดอาลัย ร่างกายตน
เหมือนเต่ารักกระดอง รักเหลือล้น
ค่ำเช้า สารวน อยู่กับกายตน ล้นเหลือ
ใจเหมือนเด็กน้อย แม่ยังปล่อยไม่ได้
ต้องดูแลต้อย ติดตามไป ทุกแห่งหน
คุ้มครองรักษา ลูกรักของตน
สุดแสนซน วิ่งวกเวียนวน ไม่หยุด
ดวงธรรมดุจดังมารดา ทุ่มชีวา รักษาบุตรน้อย
และยังคอย ดูแลบ้านช่อง คือกาย
บุญบาปจรมา เข้าสวมซ้อนร้อยไส้
มารดาจึงไม่ได้ เป็นตัวของตัวเอง
ดังนั้นตัวเรา กายจิตธรรมนั้นหรือ ก็คือเมืองหรือหุ่น
บุญบาปเข้ามาวุ่น มาปกครอง
ใช้กฎแห่งกรรม กฎไตรลักษณ์ ซ้ำสอง
มีการปกครอง..เด็ดขาด เผด็จการชัดๆนี้เอง
กายมนุษย์สุดสำคัญนัก เป็นที่พำนักศูนย์กลางกาย
ปากทางเข้าไป พบพระธรรมกายในตัว
ทำพระนิพพานให้แจ้ง และรู้เห็นได้ทั่ว
ไม่มืดมัว..โง่เง่า เมื่อเข้าถึง จึงเข้าใจ
ทำพระนิพพานแจ้งได้ ยิ่งใหญ่แท้
นี่แหละ เป้าหมายชีวิต
พ้นกรรม พ้นวัฏฏะสงสาร ที่อำมหิต
มีสุขสมปราถนาเกินคิด มีจิตเกษม เปรมปรีดา
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น