หน้าที่มนุษย์
(สุดที่แสวงบุญ)
รูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ
และ ธรรมา..รมณ์นั้น
ล้วนเป็นโลกามิส อันฉกรรจ์
สัตว์โลก รู้ไม่เท่าทัน หมกมุ่น
โลกามิส เหยื่ออารมณ์
ทำจิตให้จ่อมจม ลุ่มหลง
เป็นอาหารของจิต ยากปลง
ลุ่มหลง คิดถึงคนึงหา
โลกามิส เหยื่อของมาร
ตัณหาอุปาทาน เป็นเหมือนปลัก
หมู่มารใช้ต้อน สรรพสัตว์
ผู้ประมาท ไปสู่อบาย
แสวงบุญ ขจัดตระหนี่
จึงสามารถหนี ตัณหาอุปาทาน
การเข้าวัด จึงสำคัญ
เป็นอุดมการณ์ งานชีวิต
พระ คือเนื้อนาบุญ
สังฆทาน บุญใหญ่
ได้บุญนัก อจินไตย
สุดเสียดาย ใครไม่เข้าวัด
เกิดเป็นมนุษย์ สุดสุดยาก
สำคัญนัก กายมนุษย์
แสวงบุญได้กายเดียว แปลกสุดสุด
งานมนุษย์ สุดที่แสวงบุญ
ละโลกามิส แสนสุดยาก
หมู่มารกันนัก จึงยากสุด
หมู่มารใช้โลกามิส เป็นอาวุธ
พระใช้บุญ เป็นประดุจ ยาแก้
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น