อย่าปล่อยอารมณ์ (อย่าเพลินความสนุก) :: ใจมีอารมณ์ ขย่มเจ้าของ เกิดจาก สิ่งหมักดอง อยู่ในใจ เป็นบารมีหรือกิเลส ดีหรือร้าย ผสมอยู่ในใจของเรา

อย่าปล่อยอารมณ์
(อย่าเพลินความสนุก)

ใจมีอารมณ์ ขย่มเจ้าของ

เกิดจาก  สิ่งหมักดอง อยู่ในใจ

เป็นบารมีหรือกิเลส ดีหรือร้าย

ผสมอยู่ในใจของเรา

กิเลสเหมือนเกลือ

เจืออยู่ในน้ำบารมี

กิเลสมาก น้ำเค็มมาก อัปปรี

น้ำจืดสนิทดี ถ้าบารมีมาก

ใจปราศจากอารมณ์ เหมือนลมหยุดพัด
สงบสงัด สุขสมปราถนา
ทำอะไรง่ายๆ ก็ได้มา
ทั้งกายาสวยงาม ความเจ็บไข้ก็ไม่มี

คนทั้งหลาย ไม่ใส่ใจ ในอารมณ์
จึงจ่อมจมอยู่กับทุกข์
เห็นได้จาก รักสนุก
ขลุก อยู่กับความเพลิดเพลิน

หนังละครน้ำเน่า เร้าอารมณ์
จม อยู่กับมือถือ
เล่นเกมส์ดูแข่งขันสารพัด ขจัดเวลา ช่างบื้อ
กลายเป็นคนดื้อ ว่ายากสอนยาก

เหตุทั้งหมด คือไม่จรดใจไว้ในตัว
ไม่อายไม่กลัวบาป เท่ากับท้านรก
นั่งสมาธิน้อยไป ไม่ใส่ใจคำครู น่าตระหนก
อยู่ใกล้นรก ใกล้ทุกข์ ยังสนุกอยู่ได้

ดังนั้น กรณียกิจอันดับแรกของชึวิต
อุทิศให้ กับการนั่งสมาธิ
สะกดบาปเอาไว้ ไม่ให้มีฤทธี
บุญบารมีได้โอกาส หนุนชีวาตเรา

ไม่ว่าน้ำเค็มหรือกล่อย

สัตว์ใหญ่น้อย อาศัยอยู่ได้

ไม่ทุกข์ หลงว่าตนสุข ระเริงใจ

 สุขไม่ใช่ เพียงสนุกสุกๆดิบๆ คล้ายติดยา

อ้ตคัดขัดสน ยากจนกระทั่งเคย
อยู่สะเบย เหมือนปลาอยู่ในน้ำ
หนอนในส้วม หรือในน้ำคลำ
ลำบากตรากตรำ แต่ก็ยังอยู่ได้

นักเลงสุราเช้าฮา เย็นเฮ

เดินเอียงกะเท่เล่ คิดว่าตนเท่นักหนา

ส่งเสียงดังลั่น ว่าตัวฉันไม่ธรรมดา

ช่างเก่งกล้า เป็นบ้าท้านรก

กินเหล้าย้อมใจ คลายทุกข์

หลงสนุก เหมือนแมงเม่า บินเข้าไฟ

นี่หละทุกข์ เอาสนุกบังไว้

คนรักสนุกทั้งหลาย ใช่ ทุกข์ทั้งนั้น

คล้ายๆหมู่หนอนหรือหมู่ปลา

ต้องดิ้นรนแสวงหา ไม่หยุด

เป็นอาการของทุกข์ สุดสุด

สุขสุดสุด คือหยุดแสวงหา

เหมือนอย่างในพระนิพพาน

นั่งนิ่งๆเท่านั้น ไม่ทำอะไร

สุขสุดสุด เหนือมนุษย์ ใจสว่างไสว

เป็นสุขที่เป็นไทย ไพบูลย์ในตน

นี่หละ ที่ว่าภาวะตัณหา
คือการยึดติดในสภาวะ ของตน
ยากนักหนา จะมีศรัทธาพาพ้น
ยากเหลือล้น สั่งสอนคนมีกิเลส

;;;;;;;;;;