การได้พบพระ
(นับเป็นวาสนาอย่างยิ่ง)
การบรรพชาอุปสมบท น่าสลด คนไม่ค่อยเข้าใจ
บวชไปทำไม ทำให้ครอบครัวลำบาก
การงานไม่ทำ ร่ำเรียกแต่บริจาค
เหมือนตัวเหลือบยิ่งนัก ไม่รู้จัก ทำมาหากิน
คำตอบมีมากหลาย ที่น่าสนใจ มีอันหนึ่ง
พอที่จะ ทำให้คนทึ่ง พอซาบซึ้งได้บ้าง
การบวชพระ นั่นหละเตรียมตัวตาย หาที่พึ่ง
ทุกคนเป็นประหนึ่ง ผู้ต้องหา โทษประหาร
ทุกคนยอมรับ ต้องตาย วันเวลาไหน ไม่รู้
จะมัวเล่นอยู่ หากินอยู่ได้อย่างไร
ไม่คิดบ้าง ต้องเตรียมตัวไว้ ก่อนที่จะสาย
วันตายเป็นวันที่ยิ่งใหญ่ วันพิพากษา
คนช่วยโง่ล้ำ ถ้าว่ายน้ำไม่เป็น
โดดลงไป ตายเปล่า ตายด้วยกัน ไม่พูดเล่น
คนมีปัญญา ช่วยคนเป็น มองหาเส้นเชือก
มีเป้าหมาย นั่นหละ ช่วยหมู่ญาติ
หรือที่เรียกว่าสร้างบารมี มิอาจขาด
ด้วยสรรพสัตว์ ทุกข์นักหนา น้ำตานอง
ของนายยมบาล พิพากษา
บุญใหม่ไม่สร้าง หากินกระทั่งหมดเวลา
แน่นอนนักหนา บ่ายหน้า ไปหานายยมบาล
บิดามารดา ได้เวลา๓๒กัป ไม่ไปอบาย
หมู่ญาติ ได้ถ้วนหน้า ไม่ว่าอยู่ที่ไหน
ใกล้ไกล ขอเพียงตั้งใจ อนุโมทนา
ทำตนให้บริสุทธิ์ ไม่ลงต่ำ เสพกามคุณ
เป็นเนื้อนาบุญอันยิ่ง ของผู้ศรัทธาจริง ต้องการบุญ
บุญเกื้อหนุน สุขสมบูรณ์ เป็นสาธุชน คนดี
แผ่นดินธรรมแผ่นดินทองผุด มนุษเทโว
โลกมนุษย์ปานสวรรค์ สุขสันติ์สุโข
การบวช จึงโอ้โห เกินคาดคิดของคน
ชุดนักบวชนั้น จึงเป็นชุดสุดท้าย
ต้องเป็นนักบวชเท่านั้น จึงเข้านิพพานได้
กฎธรรมชาติยิ่งใหญ่ ใครไม่อาจฝืน
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น