หลวงปู่ฯกู้ภัยโควิด (พญามารหมดฤทธิ์ ใช้โควิด๑๙) ไม่ทำบุญ เกิดมาสูญเปล่า เหมือนเหล่าหมู่หนอน กินแล้วนอน ถ่าย สืบพันธุ์ หมู่หนอน หน้าสลอน ถูกต้อนไปอบาย ทั้งนั้น ตายฟรี ไม่มีแก่นสาร ทุกข์อนันต์ นับกาลไม่ได้

หลวงปู่ฯกู้ภัยโควิด
(พญามารหมดฤทธิ์ ใช้โควิด๑๙)

ไม่ทำบุญ เกิดมาสูญเปล่า เหมือนเหล่าหมู่หนอน

กินแล้วนอน ถ่าย สืบพันธุ์

หมู่หนอน หน้าสลอน ถูกต้อนไปอบาย ทั้งนั้น

ตายฟรี ไม่มีแก่นสาร ทุกข์อนันต์ นับกาลไม่ได้

ตน เป็นที่พึ่งของตน ทุกคนรู้

 ลักษณะตัวกู คือ นิจจัง สุขขัง อัตตา
เที่ยงแท้ เป็นสุข สมปราถนา
นี้หละเป็นลักษณะ ของบุญ หนุนชีวิต

บุญเป็นอัตตา เป็นไปตามปราถนาของจิต
เป็นมหามิตร คู่ใจ ส่วนบาปจัญไร เป็นศัตรู
สรรพสิ่งเป็นอนัตตา เมื่อบาปปนอยู่
พระธรรมกาย ตัวกูแท้ มีแต่บุญ

ทำบุญเป็นสาย กลายเป็นบารมี นิสัยดี 
ส่วนบาปอัปปรี เป็นกิเลส นิสัยชั่ว

กิเลส กรรม วิบาก วัฏฏจักร ที่น่ากลัว

คนที่เมามัว ไม่สร้างบารมี หนีไม่ได้

เกิดเป็นมนุษย์ ดีสุดหาบุญได้

แต่ก็น้อยหลาย เท่าเขาควาย ที่ขวนขวายหาบุญ

ส่วนใหญ่ เท่าขนวัว มัวเมากามคุณ

หลวงปู่ฯ จึงเร่งลุ้น พาหมู่คณะสร้างบารมี

ต้องไปที่สุดแห่งธรรม ปราบไอ้ดำ ให้สิ้นซาก

หลวงปู่ฯ มีปณิธานหาญหัก กับพยามาร

วิชชาธรรมกาย มารกลัวหลาย หนีหน้าจ้าระหวั่น

วิชชาธรรมกายนั้น คือพุทธแท้ แต่มารปิดบัง

พุทธแท้ สูญหายไปตั้งแต่ ๕๐๐ ปีหลังปรินิพพาน

ตั้งแต่บัดนั้น พระรัตนตรัย ใครๆ เข้าไม่ถึง
ไม่รู้จักศูนย์กลางกาย และพระรัตนตรัยในตัว คนตลึง
เมื่อเข้าถึง จึงสิ้นสงสัย พระรัตนตรัย อยู่ในตัว

หลวงปู่ฯ ท่านกอบกู้ วิชชาธรรมกาย

หลวงพ่อ คุณยาย รับไม้ต่อ 

วัดพระธรรมกาย สู้มารได้ เกินพอ

พยามารสุดท้อ ใช้ไม้ตายขี้โล้ โควิด๑๙

 

;;;;;;;;;;