รับผิดชอบต่อหน้าที่
(คือคนดี มีสันโดษ)
วัตถุมีไว้ใช้ ไม่ได้มีไว้ให้หลง
(คือคนดี มีสันโดษ)
ปลดปลงให้ลง ร้ายนัก จักบอกให้
ลูกหลานท่าน อาจจักเป็นอันตราย
ความหลงนี้ อัปปรีจัญไร ขจัดให้ได้ในใจตน
สม่ำเสมอ อย่าให้ขาด ตลอดชีวิต
เกิดปัญญา ขจัดหลง รู้จักยั้งคิด
ความพลาดผิด ใจอำมหิต ย่อมเกิดขึ้นไม่ได้
มีพ่อที่ซึ่ง ประหนึ่งบ้า รักรถยิ่งกว่าลูก
วันหนึ่ง ตกตะลึง ถึงกับจุก
พ่อบุญปลูก ลูกชายน้อยตัวดี ขีดเขียนที่ข้างรถ
กว่าจะได้สติรู้ มือไอ้หนู ก็แตกยับ
เมื่อได้สติคืนมา หายโกรธา ลมแทบจับ
เห็นมือลูกน้อยแตกยับ หมอไม่อาจรับ ต่อนิ้ว
สุดสงสารลูกน้ก นิ้วจักด้วน
เห็นมือลูกน้อยแตกยับ หมอไม่อาจรับ ต่อนิ้ว
พ่อไม่ควร สำนึกได้ ก็สายเกินแก้
ยิ่งคิด จิตยิ่งโศก สงสารแท้
ยิ่งคิด จิตยิ่งโศก สงสารแท้
สุดจะแก้ สุดท้อแท้ คอตก
เมื่อไร นิ้วจะงาม เหมือนเดิม
พ่อสะอื้น กลืนกล้ำ ซ้ำเติม
ใจสั่นเทิ้ม แค้นตน เราคนโง่
รู้สึกผิด ต่อบุตร สุดให้อภัย
ลูกรักพ่อ ลูกชาย เขียนไว้
สุดเสียใจ ทำอะไรไม่ได้ ด้วยสายเสียแล้ว
เป็นโรคร้าย ทำใจให้หม่น หมองไหม้
ดับปัญญา พาทำโง่ๆ นำมาปัญหาน้อยใหญ่
อุปสรรค และปัญหาทั้งหลาย ล้วนใช่เพราะมัน
อยู่อย่างพระ มี ก็สักแต่มี
มีความรับผิดชอบ รอบคอบ สำนึกในหน้าที่
พัฒนาสติ มีขันติ และปัญญา
พอใจในสิ่งที่ ตนมี ตนได้
มีความรับผิดชอบ รอบคอบ สำนึกในหน้าที่
พัฒนาสติ มีขันติ และปัญญา
เอาใจใส่ บิดามารดา ภรรยาบุตร
ประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน สุดสุด
ตักตวงบุญ อุตลุด สุดกำลัง
ตักตวงบุญ อุตลุด สุดกำลัง
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น