คนอาชาไนย (เอาใจไว้ในตน) ผู้ที่สอนตนได้ เอาใจไว้ ในตน คือเป็นคน อดทน มีสติ ใจอยู่ในกาย สงบสะบาย กินดีอยู่ดี สติรอบคอบ ปัญญามี ผุดขึ้นเอง

คนอาชาไนย

(เอาใจไว้ในตน)

ผู้ที่สอนตนได้ เอาใจไว้ ในตน

คือเป็นคน อดทน มีสติ

ใจอยู่ในกาย สงบสะบาย กินดีอยู่ดี

สติรอบคอบ ปัญญามี ผุดขึ้นเอง

เอาใจไว้นอกตน คือคนไร้สติ

คิด พูด ทำ ไม่ดี ตามความอยาก

กิเลสตัณหา นำพา นำชัก

ชีวาถูกลาก ถูกจูง ลงไปที่ต่ำ

ดังนั้น คนกินเหล้า เมาขับรถได้

ไม่ใช่สติดี อย่างนี้ เรียกว่าบ้าบิ่น

ความรู้สึกพอมี แต่ว่าสติขาดวิ่น
มีชีวิน..ประมาท ชาติคนพาล

 

 สติดีแท้ ใจนิ่งสนิท คิดดีผุด

รู้อุตลุด รู้จริงรู้แจ้ง แตกฉาน

เป็นความรู้ใหม่ หรือลืมไปนาน

ความคิดความอ่าน ว่องไว ไหลลื่น

ตนสอนตน คือคน อาชาไนย

ถูกผิดรู้ได้ ไม่ต้องให้ ใครเตือน

ยอดคน กระตือลือล้น ไม่แชเชือน

อนุสติเตือน จึงไม่ประมาท

นิวรณ์๕  ขวางใจ ไม่ให้เข้าไปในตัว

ใจเมามัว อยู่นอกตัว หลงกามคุณ

ไม่เข้าวัด ไม่ปฏิบัติธรรม จึงไม่อบอุ่น 

มัวเมาหมกมุ่น ชีวิตว้าวุ่น ซังกะตาย

ตนสอนตนได้ ไม่ใช่ ธรรมดา

เอาตัวอย่างพระสัมมาฯ ออกมาจากวัง

 มีสิ่งยั่วยวนมากหลาย สนมรอบข้าง 

 พระองค์ก็ยัง ไม่รอรั้ง บรรพชา

 

;;;;;;;;;;