ตนแท้ (ได้แก่บุญ) ตนแล เป็นที่พึ่งของตนแท้ ตนนั้นพึ่งได้แน่ ได้แก่บุญ บุญเป็นอัตตา อุ้มชู เกื้อกูล ติดตามหนุน ไม่ห่าง ดังเป็นเงา

 ตนแท้
(ได้แก่บุญ)

ตนแล เป็นที่พึ่งของตนแท้

ตนนั้นพึ่งได้แน่ ได้แก่บุญ

บุญเป็นอัตตา อุ้มชู เกื้อกูล

ติดตามหนุน ไม่ห่าง ดังเป็นเงา

ตนเทียว เป็นคติของตน
อย่าสับสน ไปทางบาปหยาบช้า
ลาภยศสรรเสริญสุข ทางโลกา
ไม่นานช้า ก็จะจากเราไป

ตนแล เป็นที่รักยิ่ง
ไม่ยอมทิ้ง ติดตามเรา เหมือนเงาตามตัว
บุญให้สุขสมปราถนา หายเมามัว
ส่วนบาปชั่ว เป็นศัตรูล้างผลาญ

ความรัก เสมอด้วยตน ไม่มี
เหมือนมารดาที่ มีรักแท้ ให้แก่บุตร
ยอมตาย ป้องกันภัยให้ สุดสุด
บุญเป็นประดุจ มารดา

ตนทำบาปเอง ย่อมเศร้าหมองเอง
เก่งแสนเก่ง แค่ไหน หนีไปไม่พ้น
ไม่มีที่หลบบาป ยกเว้นภายในตน
เพียงเป็นคน..มีสติ ก็หนีบาปได้

ตนไม่ทำบาปเอง ย่อมหมดจดเอง
แม้เก่งแสนเก่ง ก็ทำแทนไม่ได้
บุญบาป เป็นของเฉพาะตน ไม่ทั่วไป
ใครทำใครได้ ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว

คนส่วนมาก รู้จักแต่ประโยชน์ตน
ด้วยกิเลสตัณหาข้น จึงเป็นคนไม่สะอาด
ไม่รู้จักแสวงบุญสร้างบารมี เข้าวัด
 ทำพระนิพพานให้แจ้ง ไม่ขาด กรณียกิจ

;;;;;;;;;;