รักของแม่:: มารดา เป็นพรหมา ของบุตร ให้ลูกสุดสุด สละได้ แม้อวัยวะ

รักของแม่ 

มารดา
เป็นพรหมา ของบุตร

ให้ลูกสุดสุด
สละได้ แม้อวัยวะ

ลูกๆทั้งหลาย
อาจนึกไม่ถึง ซึ่งคุณมารดา

จึงลองมา ฟังเรื่องเล่า
เอา ก็แล้วกัน

มีมารดาคลอดบุตร
ไม่มีหู ดูน่าเกลียด

คนเห็นว่าเป็นเสนียด
ร้องเสียดสี ยี้

คนเหยียดหยาม ขำขัน
พากัน ตำหนิ

เป็นปัญหาสุดที่ แม่
จะ แก้ไข

เมื่อเด็กโตขึ้นน่ารัก
เฉลียวฉลาดนัก เรียนเก่ง

แต่คนข่มเหง ล้อเลียนทั่ว
ว่าตัวประหลาด

จึงไม่อยากไปโรงเรียน
แม้รักเรียน ด้วยขยาด

กลายเป็นคนขลาด ไม่กล้า
เข้าหน้า ผู้คน

บิดามารดา รู้สึกได้
ในทุกข์ใหญ่ ของลูก

จึงได้ปลอบใจ ทุกวิถีทาง
ให้ปล่อยวาง ไม่คิด

แต่ไม่อาจช่วยอะไรได้
ยิ่งนานไป ยิ่งออกฤทธ์

มีทางเดียว ที่สมจิตได้
คือปลูกถ่ายใบหู

แล้วจะมีใครที่ไหน
จะยกใบหูให้ ง่ายๆ

ของคนตาย
ก็ใช้ไม่ได้ จึงต้องแห้ว

แต่มาวันหนึ่ง
พ่อเข้ามากระซิบว่า ได้ใบหูแล้ว

ใครหนอช่างแกล้ว กล้า
ยิ่งใหญ่ ให้ใบหู

พ่อกำชับ
ให้ลูกรับ ไม่ให้ถามไถ่ 

เป็นเงื่อนไข
สำคัญหลาย ที่พ่อขอ

ลูกรับคำ
ตกลง ไม่รั้งรอ

จึงรีบไปหาหมอ
ไม่รอรั้ง อย่างรวดเร็ว

ตั้งแต่ได้ใบหู รูปหล่อหรู
ทั้งความรู้ ความสามารถ

ชีวิตพุ่งปลูดปลาด
สุขสมมาด ปราถนา

จวบกระทั่ง
พ่อแม่อายุขัย วัยชรา

มารดา ถึงแก่กรรม
อันเป็นธรรมดา ของชีวิต

พ่อและลูกชาย
ยืนเคียงกายคู่ ดูหีบศพ

พ่อเอียงหน้าสบ ตาลูก
แล้วพูดว่า

อยากรู้ใหม
ว่าใคร ให้ใบหู ลูกมา

ลูกอยากรู้นักหนา
ว่าใครใคร ไม่ใช่หรือ

พ่อพูดแล้ว
ก็เอามือเกย เสยผมแม่

แปลกแท้ๆ คุณแม่
ไม่มีใบหู

ลูกจึง ถึงบางอ้อ
ตกตลึง น้ำตาพลู

แม่ตายแล้วจึงรู้
แม่คือผู้ ให้

รักของแม่นั้น ช่างยิ่งใหญ่
ใช่ เทียมฟ้า
แต่ลูกยา ไม่รู้
ดูน่าเศร้า

ชีวิตแม่ เหมือนมีกรรม
จำทนเอา

ขอให้พวกเจ้า ลูกทั้งหลาย
สุขสะบาย ก็พอ

;;;;;;;;;;