น้ำตาแม่ไหล (ด้วยน้อยใจ ตอนหมดแรง) :: แม่คือผู้ให้ ที่ยิ่งใหญ่ ของลูก ใจพันผูก รักบริสุทธิ์ ดุจอรหันต์

น้ำตาแม่ไหล

(ด้วยน้อยใจ ตอนหมดแรง)

แม่คือผู้ให้

ที่ยิ่งใหญ่ ของลูก

ใจพันผูก

รักบริสุทธิ์ ดุจอรหันต์

เมตตาบุตร

ดุจพรหมา สุดหานั้น

คนเหมือนกัน

แต่แม่นั้น บุตร สุดบูชา

ให้แล้วปีติ

มีใคร เหมือนแม่

แปลกแท้ๆ

ให้ไม่รู้อิ่ม ยิ้มได้ ใจเป็นสุข

ให้แล้วให้เปล่า

ไม่หวังเอาอะไร เพียงหวังให้ลูก

มีความสุข

ปีกกล้า ขาแข็งแรง

มีเรื่องแต่งเล่นๆ

เพื่อให้เห็น น้ำใจแม่

มีเด็กชายน้อยน่ารักแท้

ช่วยแม่ ทำงาน

แล้วเขียนใส่กระดาษ

ไม่ขาด สักอัน

พร้อมการ ตีค่า

แล้วมา เบิกตังค์

ตัดหญ้า๕บาท

ทำความสะอาด ๕บาท

ไปซื้อของ๒บาท

เลี้ยงน้อง ๓บาท

ทิ้งขยะ๒บาท

เรียนดี ๑บาท

กวาดสนาม๒บาท

ไม่เกินไม่ขาด ๒๐บาทพอดี

แม่รับมาอ่าน

พลันยิ้มละไม ใคร่สอนลูก

พ่อบุญปลูก จะได้ตระหนัก

ความรัก ของแม่

จึงเขียนให้อ่าน

ลูกสะท้าน ตะลึงแล

ความรักของแม่

ช่างยิ่งใหญ่ ลูกคิดไม่ถึง

แม่เขียนว่า

เก้าเดือนแน่ะ แม่อุ้มท้อง

ไม่คิดเงินทอง

รวมต้อง พาลูกเดิน

แม่เสียน้ำตา

กับวาจา ล่วงเกิน

ไม่คิดเงิน

แม้กระทั้งเสื้อผ้า และอาหาร

ลูกอ่านอย่างซาบซึ้ง

ติดตรึง น้ำใจแม่

กลายเป็นคนขี้แย

น้ำตานอง ร้องไห้

แม่จ่ายมาก

ลูกโง่นัก ขออภัย 

น้ำใจแม่ช่างยิ่งไหญ่

เปรียบได้ มหาสมุทร

อย่าทำให้แม่น้ำตาหยด

เพราะอด ไม่ได้

เมื่อเติบใหญ่

ปีกกล้า ขาแข็ง

ก็บินจากไป

นึกน้อยใจ ตอนหมดแรง

ใจแม่แห้ง เป็นบางครั้ง

เพราะยัง มีกิเลส

;;;;;;;;;; 

พรหมอาภัสรา(ที่มาของมนุษย์ชาติ):: ทานศีลภาวนา คือการคืนสภาวะ สู่พรหม สู่ความสุขสม หมดระทม สมปราถนา

พรหมอาภัสรา
(ที่มาของมนุษย์ชาติ)

ทานศีลภาวนา

คือการคืนสภาวะ สู่พรหม

สู่ความสุขสม

หมดระทม สมปราถนา

พรหมอาภัสรา

ที่มา ของมนุษย์ชาติ

เมื่อโลกเกิดขึ้นหมาดๆ

พรหมอาภัสรา ลงมา กินง้วนดิน

ทานศีลภาวนา

ท่านเรียกว่า ทางสายกลาง

เป็นทางอยู่ระหว่าง

ทาง สองสาย

สายอยากรวยใหญ่กามคุณ

กับสายหมกมุ่น ทรมานกาย

และสายพระรัตนตรัย

ทางสายกลาง ทางบุญ

สรรพสัตว์น้อยใหญ่

ล้วนไปจาก พรหมอาภัสรา

จากสภาวะนั้นมา

นานนักหนา นับเวลาไม่ได้

หมุนวนอยู่ในสังสารวัฏ

ไม่อาจ หาต้นปลาย

กิเลสตัวร้าย

ทำลาย สภาวะเดิม

ศรัทธา เป็นเรื่องใหญ่

ที่จะคืนไป สภาวะเดิม

คนเหิมเกริม

ไม่ใฝ่ศึกษา หาความรู้

ตั้งข้อรังเกียจ

เดียดฉัน และกล่าวตู่

ย่อมเป็นผู้

มิจฉาทิฏฐิ จึงมิอาจมี ศรัทธา

มีความเคารพนบไหว้

มีนิสัย ใฝ่ศึกษา

นั่นหละ ศรัทธา

จึงจะหา ได้

ชอบศึกษา

และนำมาปฏิบัติ ไม่ปล่อยไป

ทำใจเป็นกลางไว้

ไร้อคติ นี้คือบัณฑิต

;;;;;;;;;;

รักของแม่:: มารดา เป็นพรหมา ของบุตร ให้ลูกสุดสุด สละได้ แม้อวัยวะ

รักของแม่ 

มารดา
เป็นพรหมา ของบุตร

ให้ลูกสุดสุด
สละได้ แม้อวัยวะ

ลูกๆทั้งหลาย
อาจนึกไม่ถึง ซึ่งคุณมารดา

จึงลองมา ฟังเรื่องเล่า
เอา ก็แล้วกัน

มีมารดาคลอดบุตร
ไม่มีหู ดูน่าเกลียด

คนเห็นว่าเป็นเสนียด
ร้องเสียดสี ยี้

คนเหยียดหยาม ขำขัน
พากัน ตำหนิ

เป็นปัญหาสุดที่ แม่
จะ แก้ไข

เมื่อเด็กโตขึ้นน่ารัก
เฉลียวฉลาดนัก เรียนเก่ง

แต่คนข่มเหง ล้อเลียนทั่ว
ว่าตัวประหลาด

จึงไม่อยากไปโรงเรียน
แม้รักเรียน ด้วยขยาด

กลายเป็นคนขลาด ไม่กล้า
เข้าหน้า ผู้คน

บิดามารดา รู้สึกได้
ในทุกข์ใหญ่ ของลูก

จึงได้ปลอบใจ ทุกวิถีทาง
ให้ปล่อยวาง ไม่คิด

แต่ไม่อาจช่วยอะไรได้
ยิ่งนานไป ยิ่งออกฤทธ์

มีทางเดียว ที่สมจิตได้
คือปลูกถ่ายใบหู

แล้วจะมีใครที่ไหน
จะยกใบหูให้ ง่ายๆ

ของคนตาย
ก็ใช้ไม่ได้ จึงต้องแห้ว

แต่มาวันหนึ่ง
พ่อเข้ามากระซิบว่า ได้ใบหูแล้ว

ใครหนอช่างแกล้ว กล้า
ยิ่งใหญ่ ให้ใบหู

พ่อกำชับ
ให้ลูกรับ ไม่ให้ถามไถ่ 

เป็นเงื่อนไข
สำคัญหลาย ที่พ่อขอ

ลูกรับคำ
ตกลง ไม่รั้งรอ

จึงรีบไปหาหมอ
ไม่รอรั้ง อย่างรวดเร็ว

ตั้งแต่ได้ใบหู รูปหล่อหรู
ทั้งความรู้ ความสามารถ

ชีวิตพุ่งปลูดปลาด
สุขสมมาด ปราถนา

จวบกระทั่ง
พ่อแม่อายุขัย วัยชรา

มารดา ถึงแก่กรรม
อันเป็นธรรมดา ของชีวิต

พ่อและลูกชาย
ยืนเคียงกายคู่ ดูหีบศพ

พ่อเอียงหน้าสบ ตาลูก
แล้วพูดว่า

อยากรู้ใหม
ว่าใคร ให้ใบหู ลูกมา

ลูกอยากรู้นักหนา
ว่าใครใคร ไม่ใช่หรือ

พ่อพูดแล้ว
ก็เอามือเกย เสยผมแม่

แปลกแท้ๆ คุณแม่
ไม่มีใบหู

ลูกจึง ถึงบางอ้อ
ตกตลึง น้ำตาพลู

แม่ตายแล้วจึงรู้
แม่คือผู้ ให้

รักของแม่นั้น ช่างยิ่งใหญ่
ใช่ เทียมฟ้า
แต่ลูกยา ไม่รู้
ดูน่าเศร้า

ชีวิตแม่ เหมือนมีกรรม
จำทนเอา

ขอให้พวกเจ้า ลูกทั้งหลาย
สุขสะบาย ก็พอ

;;;;;;;;;;