น้ำตาแม่ไหล
(ด้วยน้อยใจ ตอนหมดแรง)
แม่คือผู้ให้
ที่ยิ่งใหญ่ ของลูก
ใจพันผูก
รักบริสุทธิ์ ดุจอรหันต์
เมตตาบุตร
ดุจพรหมา สุดหานั้น
คนเหมือนกัน
แต่แม่นั้น บุตร สุดบูชา
ให้แล้วปีติ
มีใคร เหมือนแม่
แปลกแท้ๆ
ให้ไม่รู้อิ่ม ยิ้มได้ ใจเป็นสุข
ให้แล้วให้เปล่า
ไม่หวังเอาอะไร เพียงหวังให้ลูก
มีความสุข
ปีกกล้า ขาแข็งแรง
มีเรื่องแต่งเล่นๆ
เพื่อให้เห็น น้ำใจแม่
มีเด็กชายน้อยน่ารักแท้
ช่วยแม่ ทำงาน
แล้วเขียนใส่กระดาษ
ไม่ขาด สักอัน
พร้อมการ ตีค่า
แล้วมา เบิกตังค์
ตัดหญ้า๕บาท
ทำความสะอาด ๕บาท
ไปซื้อของ๒บาท
เลี้ยงน้อง ๓บาท
ทิ้งขยะ๒บาท
เรียนดี ๑บาท
กวาดสนาม๒บาท
ไม่เกินไม่ขาด ๒๐บาทพอดี
แม่รับมาอ่าน
พลันยิ้มละไม ใคร่สอนลูก
พ่อบุญปลูก จะได้ตระหนัก
ความรัก ของแม่
จึงเขียนให้อ่าน
ลูกสะท้าน ตะลึงแล
ความรักของแม่
ช่างยิ่งใหญ่ ลูกคิดไม่ถึง
แม่เขียนว่า
เก้าเดือนแน่ะ แม่อุ้มท้อง
ไม่คิดเงินทอง
รวมต้อง พาลูกเดิน
แม่เสียน้ำตา
กับวาจา ล่วงเกิน
ไม่คิดเงิน
แม้กระทั้งเสื้อผ้า และอาหาร
ลูกอ่านอย่างซาบซึ้ง
ติดตรึง น้ำใจแม่
กลายเป็นคนขี้แย
น้ำตานอง ร้องไห้
แม่จ่ายมาก
ลูกโง่นัก ขออภัย
น้ำใจแม่ช่างยิ่งไหญ่
เปรียบได้ มหาสมุทร
อย่าทำให้แม่น้ำตาหยด
เพราะอด ไม่ได้
เมื่อเติบใหญ่
ปีกกล้า ขาแข็ง
ก็บินจากไป
นึกน้อยใจ ตอนหมดแรง
ใจแม่แห้ง เป็นบางครั้ง
เพราะยัง มีกิเลส
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น