ตามใจตน (คือคนอ่อนแอ):: ตนเป็นที่พึ่งของตน ทุกคนรู้ ที่คนไม่รู้ ก็คือว่า ตนนั่นหนา คืออะไร

ตามใจตน
(คือคนอ่อนแอ)

ตนเป็นที่พึ่งของตน

ทุกคนรู้
ที่คนไม่รู้ ก็คือว่า
ตนนั่นหนา คืออะไร

ร่างกาย สมองหรือหัวใจ
ล้วนไม่ใช่แน่
ที่พึ่งได้ต้องอมตะ จะไม่แก่
และไม่เจ็บไม่ตาย

ตัวเองยังเอาตัวเองไม่รอด
คนตาบอดจูงคนตาบอด
มีแต่จอด พึ่งไม่ได้
กายภายนอก

คงเคยได้ยินคำว่า
กายาเป็นบ่าว
ใจนั้นเล่า
เป็นนาย

ใจของเรา อย่างไร
ก็ไม่ใช่ที่พึ่ง
ทุกคนรู้ซึ้ง ตามใจตน
คือคนอ่อนแอ

แล้วอะไรล่ะ
จะเป็นที่พึ่งแท้
ก็ได้แก่ คุณความดี
บุญบารมี นั่นเอง

ใจเหมือนสนามรบ
เป็นที่พบกัน ของบุญบาป
รุกรบรับ สับเปลี่ยน
หมุนเวียนกัน

เมื่อบุญชนะ
ก็จะครองเมืองได้ คือใจ
ออกคำสั่งไป
ให้คิดพูดทำดี

ดังนั้นที่พึ่งแท้
ได้แก่บุญบารมี
เราเกิดมานี้ จึง
 แสวงบุญสร้างบารมี นั่นเอง

บารมีก็คือนิสัยดี
จึงต้องสั่งสมเต็มที่ สุดกำลัง
เพื่อยับยั้ง บาปอกุศล
เข้ามาปน เข้ามาปล้นที่พึ่ง

 ให้อดทนรักษาใจ
สงบให้ได้ อย่าให้มีไฟราคะ
ความพยาบาท โทสะ และ
ปล่อยปละใจ ให้หงอยเหงาฟุ้งซ่าน

;;;;;;;;;;