บุญคือเพื่อนตาย
(คอยปกป้องภัยให้เรา)
พึ่งสิ่งภายนอกไม่ได้
มันทำให้ เกิดตัณหา
อันเป็นที่มา ของทุกข์
ไม่ได้พบสุข แท้จริง
ตัณหาพาอยาก
สนุกสนานนัก เหมือนผีสิง
ทำลายได้ทุกสิ่ง
ไม่เกรงกริ่ง อเวจี
ตนเป็นที่พึ่งของตน
จึงจะพ้น ตัณหา
หมายความว่า
พาใจ มาอยู่ในตน
ความอลวนมืดมิด
ค่อยๆสถิตย์ แล้วสุขล้น
ตนพี่งตน
เกิดเมตตา พาหายอยาก
หนึ่งสมองสองมือ
ยังถือว่า ภายนอก
ทำตามตนบอก
จึงของภายนอก แท้ๆ
ใจเป็นนาย
กายเป็นบ่าว ใจเป็นเราแน่
ใจเป็นเราแท้
แต่ว่า ต้องอยู่แต่ ในตัว
บุญบาป
ยังกำกับ ใจอยู่
บาปเป็นศัตรู
บังคับข่มขู่ใจ
บุญเป็นมิตรแท้
เหมือนพ่อแม่ ทั้งหลาย
เป็นเพื่อนตาย
คอยปกป้องภัย ให้บุตร
บุญกับใจ
ไป ด้วยกัน
ยึดกันมั่น
ไม่อาจจากกัน ได้เลย
บุญเป็นทุกสิ่ง
ชีวิตจึงวิ่ง สะเบย
แสวงบุญบารมีให้เคย
สะบายเลย ทุกชาติ
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น