ตนเป็นที่พึ่งของตน (คือคนพึ่งบุญ) :: บุญเป็นอัตตา คนไม่รู้สา จะคิดไม่ถึง ขาดปัญญา พิจารณาคำนึง คนจึง ไม่ศรัทธา ไม่มาสนใจ

ตนเป็นที่พึ่งของตน

(คือคนพึ่งบุญ)

บุญเป็นอัตตา

คนไม่รู้สา จะคิดไม่ถึง

ขาดปัญญา พิจารณาคำนึง

คนจึง ไม่ศรัทธา ไม่มาสนใจ

เหมือนเด็กไร้เดียงสา

มัวแต่หา ความสนุกสนาน

เล่นเพลินไป ไม่ดูแลขันธ์

น่าสงสาร น่าเวทนา

 ขันธ์เป็นอนัตตา

เพราะว่า เปลี่ยนแปลงได้

เราควบคุมไม่ไหว

เปลี่ยนแปลงไป ตลอดเวลา

แถมให้ทุกข์

ไม่สุข สมอุรา

นี่แหละ ขันธ์๕

ยกเว้นว่า เป็นธรรมขันธ์

 บุญญา พระนิพพาน

ไม่ประมาณ เคยส่งมาให้

แต่เอามาใช้ไม่ได้

บาปปิดบังไว้ มิด

เข้าสวมซ้อนร้อยไส้สนิท

ใจมืดมิด คิดไม่ได้

 บุญเท่านั้นเอาไหว

กัลยาณมิตรจึงยิ่งใหญ่ สอนให้รู้จักบุญ

 บุญให้สุข

ต่างกับสนุก คนละอย่าง

มีบุญสุขใจจัง

มีเมตตาตั้ง ปราถนาดี

ส่วนความสนุกสนาน

นั้นมากอารมณ์ นิยมสุรานารี

อบายมุขล้นปลี่

ทำลายตนเต็มที่ ไม่อาจหนีทุกข์

แท่งเทียนเหมือนขันธ์

ไม่นานก็หมดไป

เป็นอนัตตา แต่ว่าสำคัญหลาย

แสวงบุญได้ เหมือนเทียนไขจุดติด

เปลวเทียน ละลายแท่ง

เปล่งแสง สว่างไสว

ขันธ์๕ แสวงบุญญาได้

 ซึ่งสุดท้าย กลายเป็นธรรมขันธ์

ธรรมขันธ์คือธรรมกายา

 ใช่อัตตา อันเป็นสาระแก่นสาร

เป็นที่พึ่งที่ระลึก ได้นั้น

แม่นมั่น พระรัตนตรัย ในตัว

::::::::::