ผู้มีสติตื่น (ไม่ขมขื่นโศกเศร้า) ผู้นึกถึง พระนิพพาน ใจเบิกบาน ไม่ง่วงเหงา ไม่ประมาทซึมเศร้า ไม่มัวเมา ไม่หลงทะนงตัว

 ผู้มีสติตื่น
(ไม่ขมขื่นโศกเศร้า)

ผู้นึกถึง พระนิพพาน

ใจเบิกบาน ไม่ง่วงเหงา

ไม่ประมาทซึมเศร้า

ไม่มัวเมา ไม่หลงทะนงตัว

ผู้ไม่คำนึงถึง สิ่งที่ยังไม่มา

และไม่อาลัยหา สิ่งที่ล่วงไปแล้ว

มีสติอยู่กับตัว ใสแจํว

สุขสันติ์แล้ว ปลอดภัยในผัสสะ

ไม่พึง เพลิดเพลินของเก่า

และไม่เขลา ไปพึงพอใจของใหม่

เมื่อสิ่งนั้นเสื่อมไป

ก็ไม่พึงอาลัย เพราะมันใช่ตัณหา

สัตว์โลก มีมฤตยู ความตาย

 ถูกล้อมไว้ ด้วยชรา

ถูกลูกศรเสียบ คือตัณหา

 ถูกไฟอิจฉา ไหม้แล้วทุกเมื่อ

หมู่สัตว์ มีมานะทิฏฐิ ถือตัว

จึงเมามัว ด้วยมีเครื่องร้อยรัด

แข่งดี เพราะถูกทิฏฐิมานะมัด

 จึงมิอาจ ล่วงสงสารไปได้

ผู้หลง ย่อมไม่รู้อรรถ

ผู้หลง นั้นชัด ไม่เห็นธรรม

คนใดเมื่อใด ความหลงครอบงำ 

ความมืดมิดดำ ย่อมมีเมื่อนั้น

ผู้ใด ไม่มีกังวลว่า

นี้ของเราของข้า นี้ของผู้อื่น

ผู้นั้นเมื่อไม่ถือ ปล่อยว่าง สติตื่น

ย่อมชื่นมื่น ไม่ขมขื่นโศกเศร้า

;;;;;;;;;;

ทานศีลภาวนา (ภาชนะรองรับบุญ) ทานศีลภาวนา ภาชนะรองรับบุญ พระนิพพานการุณย์ ส่งบุญไม่ขาด ดับทุกข์โศก ให้สรรพสัตว์ ธรรมชาติ สงบเย็น

 ทานศีลภาวนา
(ภาชนะรองรับบุญ)

ทานศีลภาวนา ภาชนะรองรับบุญ

พระนิพพานการุณย์ ส่งบุญไม่ขาด

ดับทุกข์โศก ให้สรรพสัตว์

ธรรมชาติ สงบเย็น

ทาน ปาน ภาชนะปากกว้าง

ตั้ง ไว้นอกชาน รอรับน้ำฝน

ฝนตกทั่วฟ้า นภาดล

คนดี รองน้ำฝน เก็บไว้

ผู้ทำทานได้ ใจกว้าง ไม่ตระหนี่

มีสติ คลายขี้เหนียว หนีตัณหา

เข้าสู่คลองธรรม ประตูหน้า

 จึงไม่ธรรมดา คนเหนือคน

ศีล เป็นภาชนะ ไม่รั่วไม่ร้าว

สะอาด ไม่ขุ่น ขาวใส

คงทนถาวร ตลอดไป

ศีล ขาดไม่ได้ รักษาบุญ

ศีล ปกติ ของมนุษย์

คนดีสุด ไม่ใจร้อน ไม่ขี้โกรธ

ปล่อยวางกาย ใจปราโมทย์

ใสสด ลักษณะของยอดคน

ภาวนา ภาชนะ นิ่งหงายสงบ

เสงี่ยม งามจบ สงบสง่า

เจริญสติ มีปัญญา มีศรัทธา

มีเมตตากรุณา มหาชนนิยม

ภาวนา เจริญสติ ใจหยุดสนิท

ปราศความคิด เกิดปัญญา ใสกระจ่าง

รู้ว่าเดินทางถูก หายสงสัย ไม่มีค้าง

สุขเมตตา ประดัง อย่างไม่เคยเป็น

;;;;;;;;;;

พระนิพพาน (คือบ้านแท้) ท่านผู้มีทางไกล อันได้ถึงแล้ว เหมือนได้แก้ว ปีติเบิกบาน โล่งอกโล่งใจ หายทุกข์โศกศัลย์ ได้กลับพระนิพพาน บ้านแท้

พระนิพพาน
(คือบ้านแท้)

ท่านผู้มีทางไกล อันได้ถึงแล้ว

เหมือนได้แก้ว ปีติเบิกบาน

โล่งอกโล่งใจ หายทุกข์โศกศัลย์

ได้กลับพระนิพพาน บ้านแท้

พระนิพพาน เป็นสถานที่

ไม่ใช่ไม่มี ไม่ใช่สุญญตา

กิเลสสูญ แต่อัตตา ไม่สูญนะ

เป็นธรรมกายา กายธรรม

 หลุดพ้นแล้ว ธรรมทั้งปวง

ไม่มีห่วง ไม่มีบ่วง ไม่ร้อนรน

มีอิสระ เป็นใหญ่ในตน

หลุดพ้น กฎแห่งกรรม กฎไตรลักษณ์

ละกิเลส เครื่องร้อยรัด ทั้งปวงแล้ว

หมู่มารกินแห้ว คลาดแคล้วบ่วงมาร

เข้าสู่พระนิพพาน อันตระการ

มีกรณีย์กิจ ปราบมาร สุดธรรม

เป้าหมายไกลสุด ทุกชีวิตต้องมี

พระนิพพาน คือที่ ต้องไปให้ถึง

คนทั้งหลาย ชอบไปทางโค้ง จึง

กว่าจะถึง ทุกข์หนัก น้ำตานอง

ยี่สิบอสงไขย กับแสนมหากัป

สำหรับพระพุทธองค์ ทรงบ่มบารมี

เพียงเป็นเวลา ตั้งแต่ตั้งใจ บ่มนี้

เป็นเวลาเร็วจี๋ สุดแล้ว

เวียนว่ายวัฏฏะ มาก่อน นานนับไม่ได้

 น้ำตาไหล มากกว่าน้ำสมุทร

ทางชีวิต ยาวสุดสุด

องค์พระพุทธฯ ถึงแล้ว พระนิพพาน

;;;;;;;;;;

พระธรรมกาย (กายสุดท้ายเข้าพระนิพพาน) บรรดาทางทั้งหลาย ทางสายกลาง ไม่มีตัณหา ให้สุขสมหวัง มรรคา ทางปัญญา รักษาสติ

 พระธรรมกาย
(กายสุดท้ายเข้าพระนิพพาน)

บรรดาทางทั้งหลาย

ทางสายกลาง ไม่มีตัณหา 

 ให้สุขสมหวัง มรรคา

ทางปัญญา รักษาสติ

ทานศีลภาวนา ทางสายกลาง
ทางธรรม ทางบุญ ทางสละ
 มีองค์แปด ทางอริยะ
 ไม่ธรรมดา ประเสริฐสุด 

บรรดาสัจจะทั้งหลาย
รู้อริยสัจ ๔ ใช่ ประเสริฐสุด
 มีศรัทธา เหนือมนุษย์
เชื่อมั่นสุดสุด ในบุญ

ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค

เห็นทุกข์สมุทัย ประจัก ในกาย

อริยสัจสี่ เห็นแจ้ง ไม่สงสัย

นิโรธะ หยุดใจได้ เห็นมรรค

บรรดาธรรม ทั้งหลายทั้งสิ้น

วิราคธรรม เป็นปิ่น ประเสริฐสุด

 อมตะพระนิพพาน ที่เยี่ยมยุทธ

สิ้นสุด กิเลสตัณหา อุปาทาน

พระนิพพาน เป็นที่อยู่

ของผู้..หมดกิเลส ตัณหา

เป็นพระธรรมกาย ลักษณะ

งามนักหนา ลักษณะมหาบุรุษ 

บรรดา..สัตว์สองเท้า

พระพุทธเจ้า มีจักษุ ประเสริฐสุด

รู้แจ้ง เกินเทวาและมนุษย์

อานุภาพ ไม่สิ้นสุด อจินไตย

;;;;;;;;;;

วันครู (ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย) วันครู ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย วันยิ่งใหญ่ ของฝ่าย ปราบมาร ขึ้น ๑๕ ค่ำเดือน๑๐ เร่งรีบผายผัน สักการะหลวงปู่ฯท่าน ผู้ค้นพบ วิชชาธรรมกาย

วันครู

 (ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย)

 วันครู ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย

วันยิ่งใหญ่ ของฝ่าย ปราบมาร

ขึ้น ๑๕ ค่ำเดือน๑๐ เร่งรีบผายผัน 

สักการะหลวงปู่ฯท่าน ผู้ค้นพบ วิชชาธรรมกาย

ซึ่งสาบสูญมานาน ประมาณ กว่า ๒๐๐๐ปี

การบูชานี้ สำคัญนัก จักได้ตามท่าน สู่สุดธรรม

เป็นนักสร้างบารมี มีชีวีเลิศล้ำ 

  สู่สุดธรรม ปราบมาร ที่หาญผยอง

หลวงปู่ฯนำ เราตาม ท่านนำไป 

วันครูธรรมกาย วันหลวงปู่ฯ เดิมพันชีวี

 ไม่ลุกจากที่ หากมิบรรลุ ไม่หนี

ทุ่มชีวี บรรลุธรรมไม่ได้ ตายเหอะ

 มดดำรังควาน ห้าวหาญ ไม่ยั่น
เป็นไงเป็นกัน ไม่ลุกจากที่
ไอ้ดำเรื่องใหญ่ มดดำกระจ้อยร่อย แค่นี้
จึงทำไม่รู้ไม่ชี้ นั่งสมาธิเรื่อยไป

หลวงปู่ฯ บรรลุธรรม ยามดึก

ใจหยุดกึก ล้ำลึก เห็นมรรค

เกิดกำลังใจ ได้ยินเสียงดังชัด

ว่ามาถูกทาง กลางกั๊ก นั่นถูกแล้ว

ในที่สุด รุดถึง พระธรรมกาย

หมดความสงสัย พระรัตนตรัย ในตัว

พระแก้วใส สว่างไสว ไม่หมองมัว

รู้แจ้ง รู้ถึง รู้ทั่ว ใกล้ไกล เล็กใหญ่ ไม่จำกัด

วิชชา ธรรมกาย สาบสูญไป เร็วมาก

เพียงหลังจาก พุทธปรินิพพานได้สัก ๕๐๐ปี

พญามาร กีดกัน เต็มที่ 

พยายามทุกวิถี ปิดกั้น ศูนย์กลางกาย

ทางสายอื่น ดาดดื่น เข้าไม่ถึงพระรัตนตรัย

พุทธจึงได้กลาย ไม่สนใจ พระนิพพาน

วัดพระธรรมกาย ปัญหาใหญ่ พญามาร

ต้องจัดการ ทำลายล้าง อย่างที่เห็น

;;;;;;;;;;

ความตระหนี่มหาภัย (ปัญหาทั้งหลายเป็นมัน):: ตัวเรานี้ มีตระหนี่ ติดตัวมาทุกคน เกิดปัญหาความจน ความไม่สมปราถนา ซึ่งต้องเวียนว่าย อยู่ในวัฏฏะ ถ้าตัดตระหนี่ได้ เท่านั้นหละ อยู่ในวัฎฎะก็สุขได้

ความตระหนี่มหาภัย
(ปัญหาทั้งหลายเป็นมัน)

ทำพระนิพพานให้แจ้งไม่ได้ ไม่อาจตะกายขึ้นฝั่ง

ถูกกระแสน้ำพัด โซเซซัง พาไป
กระแสกิเลสรุนแรง แย่งพื้นที่ใจ
ต้องทนให้ได้ โดยเฉพาะ ภัยกามคุณ

ตัดกระแสกามคุณ ต้องเร่งลุ้นทำทาน
ใจจะนุ่มนวลนาน ควรแก่งาน ขยันนัก
ใจสันโดษสมถะ อยู่ง่ายกินง่าย อีกต่างหาก
โอบอ้อมอารียิ่งนัก และรักการกุศล

ความตระหนี่ ถูกบี้ แตกกระจาย
ทำลายวิบัติ ที่บังอาจขวาง ทางสายสมบัติ
ความตระหนี่นี้เอง ทำให้เราข้องขัด
ที่ไม่อาจ สุขสมมาด ปราถนา

ตัวเรานี้ มีตระหนี่ ติดตัวมาทุกคน
เกิดปัญหาความจน ความไม่สมปราถนา
ซึ่งต้องเวียนว่าย อยู่ในวัฏฏะ
ถ้าตัดตระหนี่ได้ เท่านั้นหละ อยู่ในวัฎฎะก็สุขได้

คือแทนที่เราจะแหวกว่าย ในทะเลทุกข์
แต่เราสามารถสนุก อยู่บนเรือใหญ่
คนอื่นว่ายน้ำ แต่เรานั่งบนเรือ สะบาย
ตัดตระหนี่ให้ได้ สำคัญหลาย เป็นเบื้องต้น

ทำพระนิพพานให้แจ้งไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร
อยู่สะบายๆ แม้วนไปในวัฎฎะ
แต่อย่าประมาท ไม่ขาดรักษาศีล หนา
และภาวนา เป็นชีวิต กิจกรณีย์

พูดง่ายๆ ก็คือขอให้ เดินสายกลาง ทางบุญญา

ทานศีลภาวนา ไม่ถอนถอย
เอาขันติตั้ง ระวังชีวิต ไม่ประมาทแม้แต่น้อย
เจริญไม่ถอย เลิศลอยชีวิต

คนส่วนใหญ่ ประมาท ชาติดูเบา

พระบอกแล้วๆเล่าๆ ก็เฉยเฉี่อย
ไม่กลัวอบาย คิดว่าไม่เป็นไร จึงเนือยๆ
ผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อย นี้คือคนทั่วไป

คนอย่างนี้หละ จะไปสู่อบาย
ไม่อาจลงเรือใหญ่ เดินทางไกลวัฏฏะ
น้อยยิ่งกว่าน้อย ไปสวรรค์ชั้นฟ้า

เว้นแต่ว่า นักสร้างบารมีเท่านั้น มีบ้านที่ดุสิตบุรี

หลวงพ่อว่า เราลงมาสร้างบารมี

นั่งสมาธิ เป็นชีวี ตามราวี หมู่มาร

รวมกันเราอยู่ เป็นหมู่คณะ ไม่อาจจะแยกกัน

เดี๋ยวไอ้ดำหมู่มาร เอาตาย

นักสร้างบารมี จะมิมีประมาท

นั่งสมาธิ เป็นชีวาต มาวัด เป็นกรณียกิจ
ว่าอย่างไรว่าตามกัน หลวงพ่อท่าน สะกิด
หมู่มารมากฤทธิ์ สลอน อย่าห่อนดูเบา

;;;;;;;;;;

ดื้อเป็นควาย (ตีให้ตายก็ไม่เชื่อ) บุญโปรแกรมสำเร็จ เป็นจีพีเอส เครื่องนำทาง แต่บาปเข้าขวาง ไม่ให้เดินทาง สู่ที่หมาย บุญบาป รบรุกรับ ขับสู้กัน อยู่ภายใน ใครชนะ มีสิทธิ์ได้ ใจเป็นทาส

 ดื้อเป็นควาย

(ตีให้ตายก็ไม่เชื่อ)

บุญโปรแกรมสำเร็จ เป็นจีพีเอส เครื่องนำทาง

แต่บาปเข้าขวาง ไม่ให้เดินทาง สู่ที่หมาย

บุญบาป รบรุกรับ ขับสู้กัน อยู่ภายใน

ใครชนะ มีสิทธิ์ได้ ใจเป็นทาส

บาป เป็นไวรัส เข้าขัดขวางบุญ

มีกามคุณ เป็นเหยื่อล่อ ปลายตะขอเบ็ด

คนทั้งหลาย เอาใจไว้นอกตัว เป็นเสร็จ

เป็นปลาติดเบ็ด ไม่เคยเข็ด กามคุณ

ใจก็คือเรา แต่เขลาหรือไม่เขลา อยู่ที่มีบุญ

โง่เง่าเต่าตุ่น ถ้าไม่เร่งลุ้น แสวงบุญสร้างบารมี

สรรพสัตว์ ขาดศรัทธา เหมือนคนตาบอดสี

อะไรดีไม่ดี ไม่ใส่ใจ ขอกินได้เป็นพอ

ใจชื่อว่าจิต เพราะรู้จักคิดเป็น

ใจไม่อาจขาดสติ นี้ต้องเน้น เป็นพิเศษ

ใจขาดสติ คิดร้าย บาปหลายนัก น่าสังเกต

การพูด การกระทำ เป็นเหตุ เพียงเล็กน้อย

บุญโปรแกรมชีวิต มุ่งสู่ทิศ พระนิพพาน

ไม่กันดาร ทั้งสว่าง เส้นทางบุญ

ทางเอกสายเดียว ไม่คดเคี้ยว คนไม่คุ้น

มารหัวหมุน กีดกันหนัก นักสร้างบารมี

บุญวาสนา ชตา ชีวิต

ตนเองลิขิต ด้วยคิด พูด ทำ

ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว กฎแห่งกรรม

ทุกข์ทั้งหลายกระหน่ำ เราทำเอง

พระเจ้านั่นหรือ ก็คือ บุญวาสนา

เทพไท้เทวา ก็มีทั้งดี และไม่ดี

ผีสางมารร้าย มีมากมาย เหลือที่

ผู้สั่งสมบุญวาสนาไว้ดี จึงจะหนี ภัยนี้ได้

ความคิดเห็น เป็นนิสัย ที่ก่อไว้ในอดีต

ความเห็นผิด เดินทางผิด ชีวิตตกต่ำ 

พบกัลยาณมิตรเท่านั้น จึงสามารถกลับลำ 

มิฉนั้น ชีวิตมืดดำ ดื้อเป็นควาย ตีให้ตาย ก็ไม่เชื่อ

;;;;;;;;;;