ตนพึ่งตน (คนพึ่งบุญ) :: ตนนั่นแล เป็นที่พึ่งแห่งตน เขาก็คนเราก็คน ดั้นด้นไป ไม่งอตีนงอมือ ลุกขึ้นสู้ ขวนขวาย เมื่อก้าวแรกได้ ก้าวต่อไป ง่ายขึ้น

ตนพึ่งตน
(คนพึ่งบุญ)

อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ

ตนเป็นที่พึ่งของตน

ตนนั่นแล เป็นที่พึ่งแห่งตน
เขาก็คนเราก็คน ดั้นด้นไป
ไม่งอตีนงอมือ ลุกขึ้นสู้ ขวนขวาย
เมื่อก้าวแรกได้ ก้าวต่อไป ง่ายขึ้น

ขออย่างเดียว ก้าวไป ในทางแห่งความดี
อดทนเต็มที่ หนีเพื่อนชั่ว มั่วกามคุณ
ตายช่างมัน ฉันจะไม่ห่างทางบุญ
ยอมลงทุนด้วยชีวิต รักษาจิตบริสุทธิ์ เป็นที่ตั้ง

ใจบริสุทธิ์เป็นกุญแจไข ไปสู่ความสำเร็จ
ธรรมะจึงเป็นเหตุ สำเร็จมา
ธรรมะที่พระแนะนำ คืออดทน นั่นหละ
เป็นธรรมนำหน้า ธรรมะทั้งหลาย

คำว่าอดทน คือไม่บ่นตีโพยตีพาย
แต่ก็ไม่ใช่ ดื้อด้าน ดันทุรัง
แต่หมายถึง ไม่สู้ไม่หนี ทำความดีไม่หยุดยั้ง
จนกระทั่ง เข้าถึงพระรัตนตรัย ในตัว

คนขี้บ่น มีใจร้อนรน ใครล่ะ จะชอบ
จะประกอบงานใหญ่ เป็นไปไม่ได้
การให้ ความรักและเมตตา เป็นหัวใจ
ของผู้ใหญ่ใจดี เป็นที่พึ่งแก่ผู้น้อย

ดังนั้น คนพึ่งตน คือคนพึ่งบุญ คุณความดี
ทุกสิ่งที่เราได้เรามี บุญจัดสรร
บุญวาสนานั่นหละ ที่เรียกกัน
จงศรัทธามั่น หย่าหยุดยั้ง สร้างที่พึ่งของตน

สุขสมปราถนา
(เมื่อดวงปัญญาสว่าง)

ปญฺญาว ธเนน เสยฺโย

ปญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์

ปัญญาย่อมประเสริฐ เลิศกว่าทรัพย์
มีเงิน ใครๆก็นับ เป็นน้องเป็นพี่
แต่มีสติปัญญา จึงรักษา และหาทรัพย์ได้ มากมี
และนำพาชีวี หนีภัย ในวัฏฏะ

ทรัพย์ คือสิ่งนอกกาย ตายแล้วทิ้ง
แต่ปัญญา คือเพื่อนจริง เพื่อนแท้
เป็นไฟส่องทางชีวี มิมีเปลี่ยนแปร
เหมือนมารดาแม่ รักแท้ มอบให้บุตร

กตัญญู ศรัทธา และเมตตา
เป็นคุณสมบัติล้ำค่า ของปัญญา โดยแท้
สุขสมปราถนา ย่อมมีมาแน่ๆ
มนุษย์และเทวดา ตามแห่ ปกปักรักษา

ทางสายกลาง ทางแห่งปัญญา
ทานศีลภาวนา ปัญญาเกิด
ใจสว่างไสว สมบัติใหญ่ล้ำเลิศ
ชีวิตบันเจิด สุขสมปราถนา ทุกประการ

;;;;;;;;;;