ดาบคม
(โง่บรมเชือดเฉือนตนเอง)
ดาบที่คมที่สุด ที่เป็นพุทธวาจา
คือความโกรธนั่นหละ คมที่สุด
มีอานุภาพทำลายล้าง อย่างยากจะหยุด
ยิ่งกว่าไฟไหม้ แม้ไหม้อุตลุด ก็ยังเหลือที่ดิน
เหมือนปากเป็นตูด มีอุจจาระ สุดเหม็น
สร้างความเจ็บแค้น แน่นทรวง นี้ช่างเป็น
ความเจ็บ ฝังเน้น อนันตกาล
ที่สำคัญ ความโกรธนั้น ฟาดฟันตนเองก่อน
คนอื่น เขาอาจไม่ร้อน ทนเอาได้
คนที่โกรธแน่นอน เผาตน ทั้งกายและใจ
จนดูไม่ได้ ใครๆก็เวทนา
ความโกรธ โกรธา คือคนปัญญาทราม
แม้หน้าตางาม ก็ไม่งาม ด้วยมารยาทเสีย
เป็นคนปากเหม็นเน่า ใครเข้าใกล้ ต้องเอี๊ย
รีบเดินจากไปเสีย สบายใจ
ฆ่าความโกรธเสียได้ ใจเป็นสุข
หมดทุกข์ หมดโศก หมดโรคหมดภัย
มีทรัพย์สมบัติ สุดคาด เหลือกินเหลือใช้
จึงต้องรักษาใจให้ใส ทิ้งไปความโกรธ
อย่าเก็บความโกรธไว้ อันเป็นไฟเผาเราเอง
กลายเป็นคนเสงเครง ใครๆหนีหน้า
เป็นคนมีเสนียด คนเกลียดหน้าตา
เหมือนเป็นผีห่า พญามาร
แสวงบุญอย่าให้ขาด ถ้าขยาดความโกรธ
ทานศีลภาวนา ทั้งหมด สม่ำเสมอ
โลภโกรธหลง ปลงให้ได้ แล้วแสงทองใสจะเจอ
ชีวิตของเธอ จะพลิกผัน สุดบรรยาย
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น