ปราบพาลในตน
(คือคนบัณฑิต)
รู้ตัวว่าพาล พอเป็นบัณฑิต
พาลแท้ ไม่คิด ว่าตนเป็นพาล
มีวาจาสอนสั่ง อย่างเมามัน
ใจกระสัน พูดมัน ไม่หยุด
ราตรีนาน สำหรับคนนอนไม่หลับ
ทางหนึ่งโยชน์ ไกลนัก กับ..ผู้ล้า
สังสารวัฏยาวนาน กับพาลพาลา
ผู้ไร้ศรัทธา เมื่อยล้า เมื่อมาวัด
หากไม่พบ เพื่อน ที่ดีกว่าตน
หรือเสมอตน ก็ยังดี
พึงเที่ยวไปคนเดียว แม้หมื่นลี้
เพราะมิตรภาพไม่มี ในหมู่คนพาล
คนโง่ เมามาย คิดวายวุ่น
เรามีบุตร มีทุน..ทรัพย์
แม้ตัวเขา ก็ไม่ใช่ของเขา เท่ากับ..
..บุตรและทรัพย์ เป็นของเขาไม่ได้
คนโง่ รู้ตัวว่าโง่
ก็พอมีทางโต เป็นบัณฑิตได้บ้าง
แต่โง่แล้วอวดฉลาด โง่จัง
โธ่ถัง ยังวางตัวโก้ โง่แท้ๆ
ถึงจะอยู่ใกล้ บัณฑิต
นาน ชั่วชีวิต ก็ตาม
คนโง่ โตแต่กาย ไม่รู้รสพระธรรม
เหมือนจวักล้ำ ไม่รู้รสแกง
ปัญญาชน คบคนบัณฑิต
แม้เพียงน้อยนิด ครู่หนึ่ง
ก็พลันรู้แจ้งรสพระธรรม ซาบซึ้ง
เหมือนประหนึ่ง ลิ้น ลิ้มรสแกง
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น