ผู้ฝึกตน (มหามงคลของผู้บูชา) ผู้ใหญ่ ไม่ใช่ผมหงอก ปัญญาดอก คนจึงยอมฟัง แก่แต่กาย ไม่อาจสั่ง คนไม่ฟัง เหมือนยังเป็นเด็ก

 ผู้ฝึกตน
(มหามงคลของผู้บูชา)

 ผู้ใหญ่ ไม่ใช่ผมหงอก

ปัญญาดอก คนจึงยอมฟัง

แก่แต่กาย ไม่อาจสั่ง

คนไม่ฟัง เหมือนยังเป็นเด็ก

วัยหง่อม เรียกว่า แก่เปล่า

ถ้าสูเจ้า เอาแต่กินเหล้า เมายา

ตายไป ไม่พ้น ทุกขเวทนา

อบายภูมิ นั่นหละ เป็นแดนเกิด

 ผู้ใด มีธรรม มีสัจจะ

มีอหิงสา มีสัญญมะ มีทมะ

 เป็นปราชญ์ มีปัญญา

เรียกว่า เป็นผู้หลัก ผู้ใหญ่

ประพฤติตน เป็นชีเปลือย

ทำไปเรื่อย เกล้าผมทรงชฎา

 นอนในโคลนตม ก็บ้า

กิเลสยังหนา อยู่เหมือนเดิม

 อดอาหาร การนอนกับดิน

มิใช่ทั้งสิ้น การเอาฝุ่นทาตัว

 การตั้งท่านั่ง ที่น่าหัว

 ใจยังมืดมัว เหมือนเดิม

ส่วนผู้ใด แม้กายใส่อาภรณ์

สังวรณ์ สงบ ฝึกอบรมจิต

ประพฤติธรรม นำชีวิต

มีเมตตาจิต เลิกเบียดเบียน

ผู้นั้นแล เรียกว่าเป็นพราหมณ์ 

สมณะก็ตาม หรือพระภิกษุ 

สมควรเทิดทูนบูชา สาธุ

เป็นมหามงคล มาสู่  ชีวิต

;;;;;;;;;;