โลกยุคทมิฬ (ถิ่นปุถุชน) บัณฑิต ละธรรมดำ เจริญธรรมขาว เป็นธรรมดา เป็นนิสัย ธรรมชาติ ผู้มีปัญญา ด้วยชีวา มีจิตนำ

 โลกยุคทมิฬ
(ถิ่นปุถุชน)

บัณฑิต ละธรรมดำ

เจริญธรรมขาว เป็นธรรมดา

เป็นนิสัย ธรรมชาติ ผู้มีปัญญา

ด้วยชีวา มีจิตนำ

ผู้ฝึกตน คนบัณฑิต

ฝึกจิตให้นิ่ง ใสสว่าง

เกิดปัญญารู้เห็น จริงจัง

ไม่คั่งค้าง ไม่สงสัย ใจสุขยิ่ง

คนพาลใจมืดดำ ของตัณหา

เป็นธรรมดา หาสุขทางโลก

ใครเข้าไปเตือน เหมือนตลก

ดับทุกข์โศก ด้วยความเพลิน

คนพาล ปุถุชน กิเลสหนา

เหมือนไก่กา ตั้งหน้าหากิน

ทะเลาะ เบาะแว้ง รักษาถิ่น

แย่งกันกิน แย่งกันนอน

คนพาล หน้าด้าน แย่งชิง

ชอบยิ่ง ลาภยศสรรเสริญ

สติสั้น อยู่ไปวันๆ กับความเพลิน

กำลังเดิน สู่คุกประหาร

ปุถุชน นักโทษประหาร มื้อสุดท้าย

ก่อนตาย ถูกตามใจ ทุกอย่าง

ให้กินให้นอน สะบายจัง

ชักตาตั้ง เมื่อได้สติ ตอนใกล้ตาย

ปุถุชนคนพาล สักเท่าขนวัว

บัณฑิต เท่าสองเขาวัว เปรียบได้

ขนทั้งตัว กับเขาวัว ห่างกันไกล

โลกทุกวันนี้ จึงใช่ ยุคทมิฬ

 ;;;;;;;;;;