ชีวิตคือจิตต้องรักษา
(ด้วยปัญญาเป็นอาวุธ)
ฝน ย่อมหยด รั่วรด
เป็นปรากฎ ธรรมดา
ในเรือนที่มุงไม่ดี แม้มีหลังคา
ราคะ ย่อมรั่วรดใจ ที่ไม่ได้อบรม
สะดุ้งต่อเสียง คนจิตเบา
ใจของเจ้า เหมือนเนื้อทรายในป่า
สะดุ้งภัย ตลอดเวลา
เป็นปัญหา ของการปฏิบัติธรรม
จิต อาลัย กามโลกีย์
อันเป็นที่ ตั้งแห่งมาร
ย่อมไม่นิ่ง ดิ้นพล่าน
เหมือนกัน กับโยนปลาขึ้นบก
จิต ย่อมเร่าร้อน ด้วยความคิด
จึงไปติด ความงาม
ไม่อยู่กับตัว หมองคล้ำ
ใจมืดดำ ด้วยความรัก
ภูเขาหิน แท่งทึบหนาหนัก
ไม่รู้จัก สั่นสะเทือน เพราะลมฉันใด
บัณฑิต ย่อมไม่หวั่นไหว
ในนินทา และสรรเสริญ ฉันนั้น
ผู้มีจิต อันไม่ชุ่มด้วยราคะ
มีใจอันโทสะ ไม่กระทบแล้ว
ละบาป อันละได้ยากแล้ว
เหมือนมีแก้ว คือบุญ คอยคุ้มภัย
กายนี้ เปรียบด้วยหม้อ
จิตนี้หนอ เปรียบด้วยเมือง
อาวุธ คือปัญญาประเทือง
พึงรักษาเมือง ด้วยอาวุธสุดดี
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น