สัตว์โลกเพลินโลกีย์ (ทุ่มชีวีหนีมัน คือบัณฑิต) ราชรถอันงดงาม ย่อมคร่ำคร่า แม้กายาของเรา ก็แก่เฒ่าชราได้ ส่วนธรรมสัตบุรุษ ไม่เป็นไร ย่อมรู้กันได้ ในสัตบุรุษด้วยกัน

 สัตว์โลกเพลินโลกีย์
(ทุ่มชีวีหนีมัน คือบัณฑิต)

ราชรถอันงดงาม ย่อมคร่ำคร่า
 แม้กายาของเรา ก็แก่เฒ่าชราได้
ส่วนธรรมสัตบุรุษ ไม่เป็นไร
ย่อมรู้กันได้ ในสัตบุรุษด้วยกัน

ผู้ฉลาดนั้น ขยันเพ่งพินิจ
เพียรทางจิต บากบั่นมั่นคง
ย่อมถูกต้องพระนิพพาน ไม่มีหลง
 โยคะปลง หาธรรมอื่นยิ่งกว่ามิได้

ทุกข์เท่านั้น เกิดขึ้น
ทุกข์เท่านั้น ตั้งขึ้น ยืนอยู่ และเสื่อมไป
นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรใหม่
ไม่มีอะไรดับ นอกจากทุกข์

 ธรรมเป็นทาง อันควรเดินตาม
 ส่วนอธรรม ความเพลิน นำออกนอกลู่
อธรรมนำนรก มาสู่
ทางธรรม พาไปอยู่ สวรรค์

สัตว์โลก มีความเพลิน ผูกพัน
มีวิตกวิจาร นั้นบัณฑิต
ท่านเรียกว่า นิพพาน น่าคิด
ด้วยตัณหา ไม่มีสิทธิ์ เข้ามา

 ความสวัสดี ของสัตว์ทั้งหลาย
อาศัยปัญญา ความเพียร ระวัง การสละ
เบญจขันธ์ รากขาด ไม่สร้างปัญหา
สิ้นทุกข์แล้วหละ ไม่มีภพอีกต่อไป

ผู้ใด อยู่ในธรรมวินัย
หมดอาลัย ในโลกีย์
พากเพียร หนีวัฏฏะ เต็มที่
ผู้นั้น ย่อมมีพระนิพพาน เป็นที่ไป

;;;;;;;;;;