คนเขลาแม้มียศศักดิ์
(ผู้มีปัญญาต่างหาก เป็นนาย)
มองเห็นสุข อันไพบูลย์ได้
ใจเลื่อมใส จึงเสียสละ
นั่นคือ คนมีปัญญา
ยอมเสียสละ ความสุขของตน
คน ผู้มีปัญญาทราม
ได้ยศแล้วก็ตาม ยังประพฤติ ต่ำช้า
ทำลายประโยชน์ตน เป็นธรรมดา
เดือดร้อนทั่วหน้า ทั้งตนและคนอื่น
ความรู้ เกิดแก่คนพาล
แม่นมั่น เพียงเพื่อ ฉิบหาย
สติปัญญา หายไปย่อมทำลายใจ หมดใสสว่าง
ผู้ใด มีปัญญาทราม
มีใจต่ำใจดำ เป็นอยู่ถึง ร้อยปี
ส่วนผู้มีปัญญา มีสติ
มีชีวี อยู่เพียงวันเดียว ดีกว่า
สัตบุรุษ สรรเสริญปัญญา
คนทั้งหลายแสวงหา ลาภยศ
ปัญญา ให้สมบัติใหญ่ ใช้ไม่หมดปัญญาใสสด อริยทรัพย์
ผู้ขบคิดปัญหา อันลึกซึ้งได้
จะไม่ ทำกรรมชั่ว อันไม่เกื้อกูล
ไม่ละทางแห่งประโยชน์ ที่ให้คุณ
มีศรัทธาบริบูรณ์ คนมีปัญญา
คนเขลา แม้มียศศักดิ์
ก็เป็นทาส ของคนมีปัญญา
เมื่อเกิดเรื่องราวต่าง ๆ นานา
ผู้มีปัญญา ออกหน้า สั่งการ
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น