ผู้มีปรีชาได้โภคะ
(ย่อมสงเคราะห์ญาติ)
ผู้มีปรีชา ได้โภคะแล้ว
ย่อมไม่แคล้ว สงเคราะห์หมู่ญาติ
และเป็นธรรมดา ธรรมชาติ
ผู้เปรื่องปราชญ์ ย่อมบันเทิงในสวรรค์
บัณฑิต ไม่ประพฤติกรรมชั่ว
เพื่อส่วนตัว แห่งสุขของตน
สัตบุรุษเมื่อมีทุกข์ ก็อดทน
เที่ยงธรรมล้น พ้น ฉันทาคติโทสาคติ
การบำเพ็ญประโยชน์ ที่ไม่ฉลาด
ก็ไม่อาจ นำสุข
ผู้ทรามปัญญา พร่าประโยชน์ นำทุกข์
ดุจลิง ที่ชอบสนุก เฝ้าสวนฉะนั้น
บุรุษ จะเป็นบัณฑิต
ในทิศ ทั้งปวงก็หาไม่
แม้สตรี ก็เป็นบัณฑิตได้
มีปัญญาใส ได้เหมือนกัน
ภิกษุ ไม่ควรหวั่นไหว ในคำนินทา
แม้ว่า สรรเสริญ ก็ไม่เหิมใจ
บรรเทาความโลภ ความตระหนี่ได้
และไม่โกรธ ไม่ส่อเสียด
ผู้ฉลาด เฉียบแหลม
แสดง เหตุและไม่ใช่เหตุ ได้ชัด
และคาดเห็นผล ประจักษ์
ย่อมพ้นทุกข์ แม้หนัก ได้ฉับพลัน
จงประพฤติตน เป็นคนโสด
เขารู้กันหมด ว่าเป็นบัณฑิต
ส่วนคนโง่ ฝักใฝ่ในเมถุน คนสิ้นคิด
กรรมตามติด ย่อมเศร้าหมอง
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น