เมื่อคนดีปรากฎ
(หมู่ชนใสสดรื่นเริง)
กลิ่นสัตบุรุษ หอมหวน ทวนลมได้
ฟุ้งกระจาย ยิ่งกว่าไม้ดอก
หมู่ชน สุขใจนัก ยากบอก
ทุกตรอก ซอกซอย รื่นเริง
สาธุชน หลุดพ้นได้
ด้วยไม่ ถือมั่น
มีศรัทธา ในบุญ เป็นสำคัญ
จึงอดทนอดกลั้น ขันติ
คนโง่ รู้สึกว่าตนโง่
ก็ยังเป็นโล้ เป็นพายได้บ้าง
แต่คนโง่ อวดโต นี้โง่จัง
รู้ไว้บ้าง โง่จริงโง่จัง เหมือนอย่างโค
คนโง่ ใหญ่โต มีตำแหน่ง
ใจแล้ง ไร้น้ำใจ
ไม่สำเร็จประโยชน์ ใดใด
คนโง่ ไม่ควรได้ เป็นผู้นำ
คนโง่ มีความเพ่งโทษเป็นกำลัง
ชอบจัง ชอบจับผิด
แม้เขามี น้อยนิด
คอยคิด คอยเขี่ย หาเรื่องราว
อสัตบุรุษ แม้อยู่ใกล้
ไม่มีคนสนใจ คล้ายถูกกลืน
เหมือนลูกศร ยิงไปในกลางคืน
แม้คนเป็นหมื่นๆ ก็หาไม่เจอ
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น