ตนเป็นที่พึ่งของตน (คนพึ่งบุญ) ความเป็นอยู่ ไม่ควรพึ่งผู้อื่น มีสองขายืน ด้วยตนเอง ไม่มีใครให้พึ่งได้ นั่นเอง พึ่้งตนเอง คนพึ่งบุญ

 ตนเป็นที่พึ่งของตน
(คนพึ่งบุญ)

ความเป็นอยู่ ไม่ควรพึ่งผู้อื่น

มีสองขายืน ด้วยตนเอง

ไม่มีใครให้พึ่งได้ นั่นเอง

พึ่งตนเอง คนพึ่งบุญ

 
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน คนพี่งบุญ
คนไม่คุ้น พึ่งบุญคือพึ่งตน
ด้วยบุญ เป็นอัตตา ตัวตน
ให้สุข ท่วมท้น เที่ยงแท้

ไม่แสวงบุญ ก็จะแสวงบาป
มีกิเลสบังคับ อยู่ในใจ
คนไม่รู้ ไม่รู้สึกได้
ทำอะไรตามใจ ตามกิเลส

ทุกคนต้องตาย ต้องพราก
ไม่อาจจัก พึ่งใครได้
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน แน่ไซร้
แสวงบุญ จึงยิ่งใหญ่ กรณียกิจ

การบำเพ็ญทาน สำคัญสุด
ผู้เป็นมนุษย์ จักรู้
ปุถุชนขาดปัญญา จึงอกตัญญู
เหมือนบุตรไม่รู้ คุณมารดา

กตัญญูต่อบุญ คุณความดี
ของคนอื่นที่ มีต่อตน
สำคัญนัก ต่างจากปุถุชน
จึงเป็นคนดี ที่เทวดารักษา

แสวงบุญ กตัญญูต่อคุณความดี
เป็นหน้าที่ คนดีต้องทำ
ให้อยู่ดีมีสุข ด้วยบุญอุปถัมภ์
แสวงบุญ เลิศล้ำ คนดี

;;;;;;;;;;