อย่าไว้ใจทาง (อย่าวางใจคน) เพราะความไว้ใจ ภัยจึงตามมา กิเลสตัณหา ประมาทไม่ได้ ผู้ประมาท ไม่ต่างจากคนตาย หาบุญไม่ได้ หลังตายแล้ว

 อย่าไว้ใจทาง
(อย่าวางใจคน)

เพราะความไว้ใจ ภัยจึงตามมา

กิเลสตัณหา ประมาทไม่ได้

ผู้ประมาท ไม่ต่างจากคนตาย

หาบุญไม่ได้ เช่นเดียวกัน

เพราะอยู่ด้วยกัน นานเกินไป

เกิดเบื่อหน่าย ด้วยเห็นนิสัยไม่ดี

 คนที่รักก็มักหน่ายหนี

บัณฑิตจึงต้องฝึกสติ เป็นประจำ

อยู่ในพวกไพรีไม่นาน ปานเป็นปี

ต้องขันติ จึงอยู่ได้

ไม่สู้ไม่หนี ทำดีเรื่อยไป

คนมีขันติอยู่ไหว ได้บารมี

อยู่ร่วมกับ คนพาลคนจัญไร

 นำทุกข์มาให้ เป็นธรรมดา

เหมือนอยู่ร่วมกับศัตรู หรือคนบ้า

ท่านจึงว่า อย่าคบคนพาล

อยู่ร่วมกับปราชญ์ นำสุขมาให้

สุขหลาย เหมือนได้อยู่กับหมู่ญาติ

พาแสวงบุญ สร้างบารมี ไม่ขาด

นำธรรมปฏิบัติ มาสู่ชีวิต

สมาคมกับสัตบุรุษ นำสุขมาให้

สุขหลาย อยู่ใกล้คนดี

เหมือนอยู่ใกล้มารดา บุพพการี

สัตบุรุษ คนดี ศรีสังคม

ผู้คบคนเลว ย่อมเลวลง

ใจยาก จะปลอดโปร่ง โล่งเบา

เหมือนอยู่ใกล้ สุนักเน่า

มีแต่คนเขลา หรือหนอน จึงอยู่ได้

;;;;;;;;;;