หน้าที่มนุษย์ (ที่สุดคิอแสวงบุญ) หน้าที่มนุษย์ ที่สุดคือ แสวงบุญ ทำให้คุ้น ทำบุญสม่ำเสมอ หมั่นตามระลึก นะเธอ บุญเลิศเลอ นำสุขมาให้

 หน้าที่มนุษย์
(ที่สุดคิอแสวงบุญ)

 

หน้าที่มนุษย์ ที่สุดคือ แสวงบุญ
 ทำให้คุ้น ทำบุญสม่ำเสมอ
หมั่นตามระลึกนึกถึง นะเธอ

บุญเลิศเลอ นำสุขมาให้

ไม่ควรดูหมิ่น ว่า บุญน้อย

หยาดน้ำห้อย ย้อยหยด เต็มตุ่มได้

ผู้มีปัญญา สั่งสมบุญเรื่อยไป

ไม่ว่าเล็กใหญ่ กระหายบุญ

สหาย เป็นมิตรของคน

ที่ยังดิ้นรน ต่อสู้ชีวิต

บุญทั้งหลายที่ตนทำไว้ ในอดีต

 จะเป็นมิตร ในสัมปรายภพ

ชีวิต ของสรรพสัตว์

เหมือนภาชนะ ดิน

มุ่งไปสู่จุดสลาย ทั้งสิ้น

 ย่อมพังพิน ไม่คงทน

ปราชญ์กล่าวว่า ชีวิตนี้น้อยนัก

เป็นสัก หยดน้ำค้าง

ชีวิตหลังตาย นานจัง

ปุถุชน ไม่หวังก็จะได้ อบายภูมิ

ความผัดเพี้ยน กับมฤตยู

ผู้มีกองทัพใหญ่นั้น ไม่ได้เลย

ถึงเวลา ก็ตายเฉย

ประมาทไม่ได้เลย จงรีบสั่งสมบุญ

สรรพสัตว์ ถูกชรานำไป
 ไม่มี ผู้ใด พ้นไปได้
ต้องรีบเร่งแสวงบุญ เร็วไว
ประมาทหลาย ปุถุชน

;;;;;;;;;;

สละ (หน้าที่ชีวิต) พึงเพิ่มพูล..ความสละ ลดตระหนี่ ตัณหาอุปาทาน บ่อเกิดปัญหาอุปสรรค ทั้งนั้น อดทนอดกลั้น ขันติ

 สละ
(หน้าที่ชีวิต)

พึงเพิ่มพูล ความสละ

ลดตระหนี่ ตัณหาอุปาทาน

บ่อเกิดปัญหาอุปสรรค ทั้งนั้น

อดทนอดกลั้น ขันติ

ประหยัดสุด ประโยน์สูง

มุ่ง บำเพ็ญทาน

แสวงบุญสร้างบารมี เป็นชีวัน

และทำพระนิพพาน ให้แจ้ง

กระแสโลก กระแสตัณหา

กระแสกิเลสะ กระแสบาป

 ปุถุชน คนทั้งหลาย ไม่ทราบ

เหมือนกับ ไก่กา มัวหากิน

เหมือนแมลงวัน บินลงต่ำ

ไม่เชื่อคำ แมลงภู่ ให้บินสู่สูง

สู่ยอดไม้ ดอกไม้หอม จรุง

แมลงวัน มุ่ง..ลงต่ำตามนิสัย

บารมี นิสัยดี

กิเลสนี้ นิสัยเสีย

โลกมีกิเลสตัณหา ลามเลีย

ปุถุชน นิสัยเสีย คนทั่วไป

แสวงบุญ สร้างบารมี

สร้างนิสัยดี หนีกิเลสตัณหา

สุดยาก จะพราก สภาวะ

เหมือนปลา ยาก จักขึ้นบก

กัลยาณมิตร อาทิตย์อุทัย

ศรัทธาท่านได้ ไม่ธรรมดา

พรหมจรรย์ ต้องมีท่าน นำหน้า

พารื้อ วัฏฏสงสาร

;;;;;;;;;;

หน้าที่มนุษย์ (สุดที่ฝึกตน) เมื่อรู้ว่าตนเป็นที่รัก ควรรู้จักประกอบตน รู้จักอดทน เป็นคนดี มิกระทำชั่ว ไม่หลงเพลิดเพลิน ลืมตนลืมตัว ไม่เกลือกกลั้ว..คนพาล ระรานคนดี

 หน้าที่มนุษย์
(สุดที่ฝึกตน)

เมื่อรู้ว่าตนเป็นที่รัก ควรรู้จักประกอบตน

รู้จักอดทน เป็นคนดี มิกระทำชั่ว

ไม่หลงเพลิดเพลิน ลืมตนลืมตัว

ไม่เกลือกกลั้ว..คนพาล ระรานคนดี

คนทั่วไป ไม่ใช่เช่นนั้น
เช่นบุตรผู้ดื้อรั้น ไม่ฟังคำมารดา
ทำให้ท่านเป็นทุกข์ ไร้สุข ห่วงหา
อันได้ชื่อว่า บุตรอกตัญญู

คนอกตัญญู คือผู้ไรัปัญญา
ทิฏฐิเป็นมิจฉา เห็นกงจักรเป็นดอกบัว
มีโลภโกรธหลง ประพฤติชั่ว
ทำตัว..ต่ำ ดำดิ่งสู่นรก

เกิดเป็นคน รักษาตนไว้ให้ดี
รักษาความบริสุทธิ์ ไว้เต็มที่ หนีอบาย
เกิดเป็นเทวดาหรือมนุษย์ สุดยากหลาย
คนประมาท โง่หลาย ตายทั้งเป็น

ผู้มีศรัทธา จึงจะรอด
มีสติสัมปชัญญะ ปลอด จากอารมณ์
อิ่มเอิบปีติ มี สุขสม
สุดนิยม เข้าวัด ปฏิบัติธรรม

ตามรักษาตน ทนสุดกำลัง
ไม่เอาอย่าง..แมงเม่า บินเข้าไฟ
หรือแมลงวัน กระสัน ของเหม็นได้
ต้องอยู่ใกล้..คนดี กัลยาณมิตร

อย่าฆ่าตนเองเลย อย่าเฉยเฉื่อยแฉะ
อย่ามีข้อแม้..ฝึกตน ทนตัณหา
ทำพระนิพพานให้แจ้ง สุดชีวา
และแสวงบุญญา สร้างบารมี

บัณฑิต ควรมีจิตผ่องแผ้ว
พ้นแล้ว จากเครื่องเศร้าหมอง
มีจิตสว่างไสว เรืองรอง
มหาชนแซ่ซร้อง สรรเสริญ

เป็นที่รู้กันว่า ตนนั่นหละ ฝึกได้ยาก
ด้วยขาดสติ มิรู้จัก..มองในตัว
เห็นแต่ภายนอก ของหลอก ให้เมามัว
จึงลืมตน ลืมตัว ลืมฝึกตน

;;;;;;;;;;