หน้าที่มนุษย์
(สุดที่ฝึกตน)
คนทั่วไป ไม่ใช่เช่นนั้น
เช่นบุตรผู้ดื้อรั้น ไม่ฟังคำมารดา
ทำให้ท่านเป็นทุกข์ ไร้สุข ห่วงหา
อันได้ชื่อว่า บุตรอกตัญญู
คนอกตัญญู คือผู้ไรัปัญญา
ทิฏฐิเป็นมิจฉา เห็นกงจักรเป็นดอกบัว
มีโลภโกรธหลง ประพฤติชั่ว
ทำตัว..ต่ำ ดำดิ่งสู่นรก
เกิดเป็นคน รักษาตนไว้ให้ดี
รักษาความบริสุทธิ์ ไว้เต็มที่ หนีอบาย
เกิดเป็นเทวดาหรือมนุษย์ สุดยากหลาย
คนประมาท โง่หลาย ตายทั้งเป็น
ผู้มีศรัทธา จึงจะรอด
มีสติสัมปชัญญะ ปลอด จากอารมณ์
อิ่มเอิบปีติ มี สุขสม
สุดนิยม เข้าวัด ปฏิบัติธรรม
ตามรักษาตน ทนสุดกำลัง
ไม่เอาอย่าง..แมงเม่า บินเข้าไฟ
หรือแมลงวัน กระสัน ของเหม็นได้
ต้องอยู่ใกล้..คนดี กัลยาณมิตร
อย่าฆ่าตนเองเลย อย่าเฉยเฉื่อยแฉะ
อย่ามีข้อแม้..ฝึกตน ทนตัณหา
ทำพระนิพพานให้แจ้ง สุดชีวา
และแสวงบุญญา สร้างบารมี
บัณฑิต ควรมีจิตผ่องแผ้ว
พ้นแล้ว จากเครื่องเศร้าหมอง
มีจิตสว่างไสว เรืองรอง
มหาชนแซ่ซร้อง สรรเสริญ
เป็นที่รู้กันว่า ตนนั่นหละ ฝึกได้ยาก
ด้วยขาดสติ มิรู้จัก..มองในตัว
เห็นแต่ภายนอก ของหลอก ให้เมามัว
จึงลืมตน ลืมตัว ลืมฝึกตน
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น