บุญคือเพื่อนซี้อุปถัมภ์
(ติดตามไป ในปรโลก)
คนมีปัญญา เพียงเห็นความชรา เข้ามาเยือน
เสมือน เห็นเรือน ถูกไฟไหม้
รีบเก็บข้าวของเงินทอง เร็วไว
นำไปไว้ในที่ปลอดภัย เร็วที่สุด
ข้าวของใด เก็บได้ทันการ
พ้นไฟเผาผลาญ นำมันไปได้ ใช้เป็นประโยชน์
วัฏฏะสงสารเป็นเหมือนไฟ ไหม้สุดโหด
ไหม้ไม่ละลด แต่คนทั้งหมด มองไม่เห็น
หลังตาย ทรัพย์ทั้งหลาย เอาไปไม่ได้ สักอย่าง
เหมือนกันจัง กับไฟไหม้หมด
ผู้มีสติปัญญา จึงขนของหนีไฟ โดยทำบุญไม่ละลด
เปลี่ยนทรัพย์เป็นบุญหมด ติดตามไป
ทุกคนต้องตาย บุญเท่านั้น ติดตามไป เหมือนเงา
กับบาปเจ้าเก่า ย่อมติดตามเรา ไม่ไปไหน
วัฏฏสงสาร ยาวนาน อจินไตย
บุญอย่างเดียวที่ใช้ได้ ในปรโลก
ฝุ่นในเล็บมือ ถือว่าน้อยมาก หากเทียบกับในแผ่นดิน
นั่นแหละคนทั้งสิ้น มีเท่านั้น ปานฝุ่นในเล็บมือ
ที่ไปสู่สุคติ ภูมิสวรรค์ อันบันลือ
แล้วเราหรือ คือผู้หนึ่งหรือไม่ ลองคิดดู
ดังนั้น เราเกิดมานี้ มีหน้าที่
แสวงบุญเต็มที่ เพื่อหนีวัฏฏะ
อันเป็นเหมือนไฟ ไหม้บ้าน นั่นหละ
ทุกคนชรา มาเยือนทั้งนั้น
ตั้งแต่เกิด ชรา ก็เข้ามาเยือน
กายจะเลื่อน เคลื่อนไป ไม่อยู่นิ่ง
เคลื่อนไปหา แก่ เจ็บ และตาย ไม่ประวิง
ทิ้ง..สภาวะเก่า ไม่กลับคืนมาหาเราอีกแล้ว
หน้าเศร้าใจ คนทั้งหลาย ตายไปที่ละคนสองคน
เราเองก็ไม่พ้น เป็นคน ใกล้ตาย
ต้องเตรียมตัว เตรียมใจ
ประมาทไม่ได้ ภัยในวัฏฏสงสาร
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น