ทรัพย์มีหน้าที่
(มีไว้ทาน)
เราต้องสร้างบารมี เพื่อหนีภัยวัฏฏะ
นั่นหละ จึงต้องขจัด ความตระหนี่
ใครไม่แบ่งปัน ท่านว่า เป็นมิจฉาทิฏฐิ
ซึ่งไม่อาจที่ จะสร้างบารมีได้
อีกอย่าง คนตระหนี่นี้ ตายไป จะกลายเป็นเปรต
น่าทุเรศ ตัวสูงใหญ่มาก แต่ปาก เท่ารูเข็ม
กินอะไรไม่ได้ ได้แต่ดูด แต่เล็ม
ตัวเข้ม เปลือยกาย ผ่ายผอมแห้ง
มีโอกาศเกิดใหม่ ได้เป็นมนุษย์ สุดลำเค็ญ
ช่างยากเข็ญ อดมื้อกินมื้อ
ไปขอที่ไหน ก็ถูกไล่ คล้ายกระบือ
นี่หละคือ กรรม ความตระหนี่
ความตระหนี่ จึงเป็นภัย ใหญ่อย่างยิ่ง
การแสวงบุญ จึงเป็นสิ่ง ที่จำเป็น
ขจัดความตระหนี่ได้ ที่ทำให้ยากเข็ญ
แสวงบุญ จึงต้องเน้น เป็นชีวิต
ทรัพย์เป็นเช่นงูพิษร้าย ถ้าไม่ประหยัดสุด..
..ทำประโยชน์สูง มุ่งทำทาน
เป็นวิบัติ กัดเจ้าของ ที่รู้ไม่ทัน
จบกัน..ชีวิต จมมิด ในคุกมืดวัฏฏสงสาร
นานแสนนาน นับการไม่ได้
และเมื่อกลับมาใหม่ ก็ยังคล้ายอย่างเดิม
วนไปวนมา แล้วๆเล่าๆ เข้าอีหรอบเดิม
หมู่มารเหิมเกริม..หนัก สรรพสัตว์ทุกข์หลาย
พระโพธิสัตว์ จึงอุบัติ ปานอาทิตย์อุทัย
สว่างสดใส ขับไล่ อวิชชา
สติสัมปชัญญะ จึงกลับมา
ทำลายโมหะ ความไม่รู้ว่าตนเองไม่รู้
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น