ไม่แสวงบุญ
(แล้วคุณเกิดมาทำอะไร)
เมื่อเวลาที่ เรานี้ อยู่บนเตียงคนป่วย
ช่วยไม่ได้ ศาสตร์ทั้งหลายที่เรียนมา
ยกเว้นไว้แต่ พุทธศาสนา
พ้นภัยวัฏฏะ มีแต่อานุภาพ พระรัตนตรัย
ขณะเวียนว่าย ในวัฏฏะ ทุกข์ท่วมฟ้า ข้าเข็ดแล้ว
แต่ไม่แคล้ว เมื่อเกิดใหม่ ลืมไปหมด
ด้วยหมู่มาร เอากิเลสอวิชชาโมหะ มาบังบด
ใจจึงกระโดด โลดแล่น แดนโลกีย์
ตกอยู่ในวัฏฏะจักร กิเลสกรรมวิบาก
เหมือนกันยิ่งนัก กับสะดือทะเล
ยากยิ่งกว่ายาก จักออกมาได้ จบเห่
เสน่หา..ราคะ แม้จะทุกข์หลาย ถึงตายก็ยอม
นิสัยโมหะ ติดในสภาวะของตน
เหมือนหมู่หนอน ชอบล้น แม้สกปรก
หมู่ปลา ชอบอยู่ในน้ำ ไม่อยากขึ้นบก
แม้นก จะบอกอย่างไร ก็ไม่เชื่อ
สภาวะของมนุษย์ สุดที่จะสำคัญ
ยังมีสติรู้ทัน กลั่นกลองเหตุผล
มีรูปร่างเหมาะสำหรับ กับการฝึกตน
เกิดเป็นคน..จึงมีบุญนัก หลุดจากโมหะได้
หัวใจพุทธศาสนา สอนให้ศรัทธา ในบุญ
ธัมมัญญุตา เราคงคุ้น ธรรมสัตบุรุษ
เป็นข้อแรก ในเจ็ดข้อ เลิศสุด
เป็นสัตบุรุษ รู้จักบุญ เป็นข้อแรก
ธรรมะ ก็คือบุญญา เป็นที่มาของความสุข
ส่วนความทุกข์ เหตุจากบาป
บุญ มีตัวตน เป็นอัตตา คนไม่ทราบ
ส่วนอนัตตา เป็นบาป หยาบช้า
ศรัทธาในบุญ เราจึงเร่งลุ้น แสวงบุญญา
และสร้างบารมี คือชีวิต
ทำพระนิพพานให้แจ้ง แสดงสุดขีด
ด้วยชีวิต เป็นของน้อย
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น