บุตรอภิชาติ
(วาสนาส่งมา)
ผู้มีบุตร ย่อมโศกเศร้าเพราะบุตร
ประดุจ มีโซ่เส้นโต ผูกคอไว้
ทั้งรัก ทั้งห่วงหาอาลัย
แม้ตอนตาย ก็ยังตัดอาลัยไม่ขาด
เมื่อมีรัก ย่อมจักทุกข์ เป็นธรรมดา
เปลี่ยนเป็นเมตตา จะหายทุกข์
มีอุเบกขา ปล่อยวางความสนุก
มีบุตรมีลูก เพียงเมตตา
ความรัก มีกิเลสตัณหา พาทุกข์
ความเมตตา พาสุข หมดทุกข์ด้วยสติ
คนดี กับพาล ต่างกันตรงนี้
ความรักขาดสติ รักหัวปักหัวปำ
คนทั่วไป ไม่ใส่ใจฝึกสติ
จึงไม่อาจหนี ความมีทุกข์ได้
จมปลักกิเลสตัณหา อาลัย
เหมือนปลา ที่แหวกว่าย ไม่สนใจขึ้นบก
ศรัทธา และสัมมาทิฏฐิ นี้
ไม่มีในคนธรรมดา
เป็นผู้มีบุญ เคยสั่งสมวาสนา
เพียงได้ยินคำว่า..บุญ ก็สะดุ้งได้สติ
กัลยาณมิตร ปานตะวัน เฉิดฉันฉาย
ทำให้ผู้มีบุญ ได้..สติ
พากันเข้าวัด ธรรมปฏิบัติ สร้างบารมี
คุ้มครองโลกนี้ พ้นภัยมาร
มีบุตรก็ดี อภิชาติบุตร
แต่ยากสุด บุตรที่เป็นกัลยาณมิตร
เคยร่วมสร้าง ทางความดี สนมสนิท
จึงมีจิต..ผูกพัน เกิดร่วมกันได้
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น