บุญคือที่พึ่ง (หนึ่งเดียว) คนไม่มีที่พึ่ง จึงอยู่เป็นทุกข์ รักสนุก ทุกข์ถนัด ขาดที่พึ่ง ไม่เตรียมตนเตรียมตัวก่อนตาย จึง ขาดที่พึ่ง เข้าถึง อบายภูมิ

 บุญคือที่พึ่ง
(หนึ่งเดียว)

คนไม่มีที่พึ่ง จึงอยู่เป็นทุกข์

รักสนุก ทุกข์ถนัด ขาดที่พึ่ง

ไม่เตรียมตนเตรียมตัวก่อนตาย จึง

ขาดที่พึ่ง เข้าถึง อบายภูมิ

ที่พึ่ง หนึ่งเดียว ก็คือบุญ
บุญหมด น่าสลด ล้มทั้งยืน
 ยากหลาย ที่ใคร จะสติตื่น
ใจมืด ดำทะมึน อวิชชา

อวิชชา กิเลสตัณหา ปิดบัง
จึงมีชีวิต อย่าง ปลาในน้ำ
มัวเมาหากิน วันยังค่ำ
สนุกล้ำ กับเหยื่อ ไม่เบื่ออบาย

มีชีวิตเช่น เล่นละคร ย้อนอดีต
ตั้งใจสุดขีด เล่นละคร
ตีบทแตก แม้บทยอกย้อน
เปลือยกายล่อนจ้อน ตอนหลังตาย

ได้สติตื่น หลังตาย หรือหลังม่าน
เป็นนักโทษประหาร ทุกข์อนันต์ นานนัก
เมื่อได้โอกาศเกิดใหม่ ก็ยังรัก
ที่จัก..เล่นละคร เช่นเดิม

ศรัทธา จึงได้ชื่อว่า ทรัพย์ประเสริฐ
เป็นทรัพย์อันเลิศ เกิดทรัพย์ภายนอก
เพียงมีศรัทธา สมบัติมาไม่ต้องบอก
ทรัพย์ภายนอกมาเอง ขอให้เก่งศรัทธา

ไม่แสวงบุญ แล้วคุณเกิดมาทำอะไร
กินนอนถ่าย สืบพันธุ์ หรือ?
นั่น มันไม่ต่างกับ วัวควายกระบือ
จงตั้งสติ เรานี้คือ มนุษย์ เวไนยสัตว์

;;;;;;;;;;