รักตน
(คนรักบุญ)
ในคนทั้งหลาย มีน้อยนัก รู้จักรักตน
แทบทุกคน คิดว่าตน คือร่างกายเรา
ร่างกาย เป็นคล้ายกระดองเต่า
ใช่ตนที่ไหนเล่า แต่เป็นของตน
ร่างกายนั้นใช่ เป็นคล้ายทาส
มีคำสั่งเด็ดขาด ให้ทำโน่นทำนี่
ทาสไม่ขัดขืน ไม่ฝืน ทำตามแต่โดยดี
แม้เหนื่อยเต็มที่ แต่มิอาจพักผ่อน
ทำงานถูกแดด แผดเผาดำคล้ำ
ต้องทำแล้วทำ ตามคำสั่ง
เพื่อเงินๆๆ ทำสุดกำลัง
ตามคำสั่ง ของเจ้านาย คือตน
ใจ ก็ไม่ใช่ตน ถูกปล้นถูกครอง
บุญกับบาป เป็นเจ้าของ ครองใจ
ใจเป็นคล้ายเด็กน้อย ก็ใช่
ทำอะไรไม่ได้ เอาแต่เล่น
ตนแท้ ได้แก่ บุญวาสนาบารมี
ส่วนบาปอัปปรี หรือกิเลส
ตามติดชีวิต ก่อเหตุ
ให้เกิดอาเพท ปัญหานานาประการ
ตนหรืออัตตา จะนำสุขสมปราถนา มาให้
บุญจึงใช่ เป็นตนอัตตา
บุญบารมี ก็คือนิสัยดี นั่นหละ
ใครปราถนา จะต้องมาฝึกตน
ผู้ฝึกตน คือคนฝึกใจ ให้เป็นบุญ
สะอาดบริสุทธิ์ บริบูรณ์ หมดกิเลส
มีสุขสมปราถนา หมดอาเพท
เป็นผู้วิเศษ เป็นที่พึ่ง ประหนึ่งเทวดา
;;;;;;;;;;
