ความทุกข์ยาก
(ด้วยไม่รู้จักศรัทธา)
ความรักขาดไม่ได้ ด้วยใจนั้น แสวงหา
เหมือนงูนั่นหละ ชอบเลื้อยไปหา ในที่เย็น
ชอบอย่างไหน ใจก็ไปที่นั่น ไม่เว้น
นิสัย จึงเป็นเช่น เครื่องชี้ จีพีเอส
ความรักของคน นั้นมีสอง ลองคิดดู
หนึ่ง เป็นผู้ มีรักสมอยาก ที่หมักด้วยกิเลสตัณหา
สอง เป็นผู้ มีรักบริสุทธิ์ อยากหยุด สุขอุรา
เห็นทุกชีวา เสมอญาติกา สายโลหิต
รักสมอยาก ไม่นานนัก ก็เบื่อหน่าย
เป็นปัญหามากหลาย ของสังคม
มือใครยาว สาวได้สาวเอา มีเท่าใดก็ไม่พอถม
ชีวิตล้ม..ละลาย ตายไป ไม่พ้นนรก
รักหมดอยาก สุขนัก เมื่อใจหยุด
ใจหลุด..พ้นจากตัณหา ที่พาฉิบหาย
มีสติแจ่มใส มีใจหยุด อยู่ภายใน
ตั้งปณิธาณไว้ แสวงบุญสร้างบารมี
เป็นบัณฑิต ที่มีจิต สังคหะ
สงเคราะห์ญาติกา และชาวประชาให้อยู่เย็น
เป็นผู้มีปัญญา ทำพลีห้า อันจำเป็น
บำเพ็ญ..ทักษิณา แด่พระผู้ปฏิบัติ
อยากไม่หยุด เป็นสมุฏฐาน ความทุกข์
รักสนุก ทุกข์ถนัด ประมาทหลาย
สรรพสัตว์ ล้วนมุ่งหน้า ไปสู่อบาย
ไม่ตายก็เหมือนตาย น่าเสียดายนัก
เกิดเป็นมนุษย์นี้ กิจกรณีย์ คือแสวงบุญ
โง่เง่าเต่าตุ่น ถ้าบุญไม่รู้จัก
เป็นไก่เห็นพลอย เขี่ยพลอยทิ้งซะ น่าสงสารนัก
ดังนั้น จงตระหนัก คุณธรรมศรัทธา ว่าประเสริฐสุด
;;;;;;;;;;
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น