ทานขาดไม่ได้ (อาหารใจคือบุญ) เรามีกายกับใจ ซึ่งต้องให้อาหาร คนทั้งหลายนั้น หาทรัพย์ สำหรับบำรุงกาย หาเท่าใดก็ไม่พอเลี้ยง ตัณหากินเกลี้ยง ทุกข์ใจ

ทานขาดไม่ได้
(อาหารใจคือบุญ) 

เรามีกายกับใจ ซึ่งต้องให้อาหาร
คนทั้งหลายนั้น หาทรัพย์ สำหรับบำรุงกาย
หาเท่าใดก็ไม่พอเลี้ยง ตัณหากินเกลี้ยง ทุกข์ใจ
เมื่อใจไม่สะบาย ก็ผ่อนคลาย ด้วยอบายมุข 

ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว
กายได้กินข้าว แต่ใจนั้นเล่า เหี่ยวแห้ง
พาเพลินอบายมุข สุขนิดๆ ติดอย่างแรง
ใจเหี่ยวแห้ง ขาดไม่ได้ อบายมุข

อบายมุข ไม่ใช่อาหาร แต่มันเป็นยาพิษ
เป็นยาเสพติด ทำลายชีวิตผู้คน
เป็นปากทางไปสู่อบาย หลังตายหนีไม่พ้น
ต้องทุกข์ทน..หม่นไหม้ อนันตกาล

อาหารของใจ รู้ไว้ คือบุญ
เมื่อเราทำบุญ ใจจะอบอุ่น สดชื่นแจ่มใส
 มีฉันทะ ประกอบกิจ มีกำลังใจ
ยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นที่รักใคร่ของทุกคน

เมื่อหาทรัพย์มาได้ ให้ประหยัดสุดประโยชน์สูง
หมายมุ่ง ทำทานการกุศล
มิฉนั้น ทรัพย์จะวิบัติ ในบัดดล
มันเป็นผล ของตัณหา พาฉิบหาย

ผู้มีกิเลสตัณหา ยากนักหนา จะรู้สึกตน
กลายเป็นคน เห็นแก่ได้ ไม่สนใจสงเคราะห์
เป็นมิจฉาทิฏฐิ มีเท่าใดก็ไม่รู้จักพอ
โลกของเรานี่หนอ รอกัลยาณมิตร

การหาทรัพย์ นับว่ายาก

แต่จงรู้จัก ให้ทรัพย์ ยากยิ่งกว่า

การเอาชนะกิเลสในใจ ได้ สุขอุรา

บุญเป็นอัตตา ทำให้เราสุข สมปราถนาทุกประการ

บุญเหมือนน้ำ พายเรือข้าม คือชีวิต
เมื่อบุญเหลือน้อยนิด ตอไม้จะโผล่
ชีวิตมีปัญหา ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต
 จง สม่ำเสมอให้เป็นลูกโซ่ สั่งสมบุญ

;;;;;;;;;;