ไม่ประมาทแม้ขณะ (ธรรมดาของบัณฑิต) ฟังธรรมแม้น้อย เห็นธรรมได้ เกิดความเลื่อมใส ใจศรัทธา จึงไม่ควรประมาท ทุกขณะ ผู้นั้นได้ชื่อว่า ทรงธรรม

 ไม่ประมาทแม้ขณะ
(ธรรมดาของบัณฑิต)

 ฟังธรรมแม้น้อย เห็นธรรมได้

เกิดความเลื่อมใส ใจศรัทธา

จึงไม่ควรประมาท ทุกขณะ

ผู้นั้นได้ชื่อว่า ทรงธรรม

ผู้ไม่ประมาท มีธรรมชาติปีติ

เป็นเทวดา ทั้งๆที่ ยังเป็นมนุษย์

มีอานุภาพ และมีสุข

คนยอดสุด มนุสส..เทโว

ผู้ไม่ประมาท มีธรรมชาติจรดใจ

จรดไว้ ในตนเสมอ

เป็นไปโดยอัตตโนมัติ ใจจึงไม่เบลอ

สุขใสเสมอ และเป็นสุข

การฝึกสติ จึงเป็นกรณียกิจ

มุ่งชีวิต ทำพระนิพพานให้แจ้ง

แสวงบุญสร้างบารมี สุดแรง

เข้าถึงแหล่ง พระรัตนตรัยในตัว

ใจที่ไม่ประมาท เมื่อถูกสะกิด

ฟังธรรมแม้นิด ก็เห็นธรรม

ส่วนผู้ประมาท เหมือนคนที่ตายล้ำ

จะฟังธรรม..อย่างไร ก็ไม่เห็น

ถึงจะอยู่ใกล้บัณฑิต ชั่วชีวิต

ก็สะกิดคนโง่ ให้รู้ธรรมไม่ได้

เหมือนทัพพี หารู้รสแกงไม่

ปุถุชนคนทั้งหลาย ก็เหมือนกัน

ผู้มีปัญญา แม้ว่าอยู่ครู่เดียว

ฉลาดเฉลียว รู้แจ้งธรรมได้

 เหมือนลิ้น ย่อมรู้รสแกงทันใด

ผู้ไม่ประมาท สติใส คือบัณฑิต

;;;;;;;;;;