มิจฉาสมาธินั้นร้าย (แพ้ภัยตน):: ศีลไม่รักษา เป็นมิจฉา สมาธิ ทานนั้นสุดดี แต่ต้องมี ศีล

มิจฉาสมาธินั้นร้าย

(แพ้ภัยตน)

ศีลไม่รักษา

เป็นมิจฉา สมาธิ

ทานนั้นสุดดี

แต่ต้องมี ศีล

ศีล เป็นเบื้องต้น

เป็นที่ตั้ง เป็นบ่อเกิด ที่เคยได้ยิน

ผู้มีศีล คือคนดี

อันเป็นที่ นิยม

ชาวนา

ทำนา ปลูกข้าว

บนภูเขา

ชาวเขา ปลูกพืช

ย่อมต้องเตรียมดิน

ไม่ได้กิน ถ้าปลูกตะพึด

ต้องยึด รักษาศีล

คือการเตรียมดิน นั่นเอง

มิจฉาสมาธิ

มีอันตราย ไปไม่ถึงพระ

จึงเอะอะ ว่าหามีไม่

พระรัตนตรัย ในตัว

พระนิพพาน

มีที่ไหน คิดไป อย่างเมามัว

จึงทำชั่ว ผิดศีลได้

เพราะทนไม่ไหว กามคุณ

เทวทัตเหาะเหินได้

ทั้งที่ยังไป ไม่ถึง โสดาบัน

แต่ฤทธิ์นั้น ก็เสื่อมพลัน

เมื่อหมดกัน ความเลื่อมใส

กรรมชั่วกัดกล่อน

เป็นอุทาหรณ์ สอนใจ

มิจฉาสมาธินั้นร้าย

แพ้ภัย ตนเอง

สัมมาสมาธิ

ต้องผ่านที่ ศูนย์กลางกาย

ดวงธรรมขยาย

เห็นกายในกาย ตามลำดับ

กลางของกลาง

ทางอุเบกขา กิเลสดับ

ศีลกำกับ สัมมาสมาธิ

ตรงไปที่ พระนิพพาน

;;;;;;;;;;