บุญเยอะปัญหาหย่อน (บุญหย่อนปัญหาเยอะ) เมื่อเกิดมีปัญหา จงรู้ว่า บุญเราหย่อน หรือบาป ตัวกะล่อน เข้าประชิด ผู้มีปัญญา รู้ท่ารู้ทัน จึงประคองจิต ทุ่มชีวิต นั่งสมาธิ ปฏิบัติธรรม

บุญเยอะปัญหาหย่อน
(บุญหย่อนปัญหาเยอะ) 

เมื่อเกิดมีปัญหา จงรู้ว่า บุญเราหย่อน
หรือบาป ตัวกะล่อน เข้าประชิด
ผู้มีปัญญา รู้ท่ารู้ทัน จึงประคองจิต
ทุ่มชีวิต นั่งสมาธิ ปฏิบัติธรรม

ใจนิ่งใจหยุด เป็นที่สุดแห่งบุญ
หยุดที่ศูนย์..กลางกาย แหล่งสำเร็จและชัยชนะ
หยุดที่อื่น ดาดดื่น น่าเวทนา
สมาธิเป็นมิจฉา หมู่มาราชอบใจ

กรรมวิบากตามติด ประชิดสรรพสัตว์
ด้วยความประมาท ขาดสติ
เอาใจไว้นอกตัว เกลือกกลั้วโลกีย์
รับกรรมวิบากเต็มที่ ไม่อาจหนี กฎแห่งกรรม

เหมือนคน เดินตากฝน รนหาที่
หรือลูกแกะ ตัวอ้วนพี หนีจากกลุ่ม
ไม่กลัว สุนัขป่าตาเขียว เขี้ยวโง้ง รุม
ไม่รู้ว่ามี กรรมวิบากรอขยุ้ม..ขยี้ จึงหนีไม่เป็น

เสันทางบุญ คนไม่คุ้น ต้องให้ต้องสละ
เป็นทางพระ ทางบริสุทธิ์ หลุดพ้น
ทางเอกสายเดียว เปล่าเปลี่ยว อยู่ในตน
เหมือนหญ้าปากคอก วัวควายไม่สน ไม่มอง

แม้ดีงามขนาดไหน ก็ไม่ใส่ใจมอง
จดจ้องแต่กามคุณ เหยื่อล่อ
ได้เท่าใด มากแค่ไหน ก็ไม่รู้จักพอ 
หลงเหยื่อล่อ กามคุณ ทั้งนั้น

ท่านจึงว่า ศรัทธา เป็นทรัพย์ประเสริฐ
เมื่อเกิด..กับใคร ไม่ใช่เรื่องธรรมดา
เป็นคนเหนือคน คนเทวดา
มีสุขสมปราถนา ทุกภพชาติ

การเข้าวัด ปฎิบัติธรรม จึงจำเป็น
แสวงบุญสร้างบารมี เน้น ประพฤติธรรม
มีกัลยาณมิตร ร่วมคิด ตามติดอุปถัมภ์
บุญเหลือล้ำ ถ้าทำได้ ไม่ธรรมดา

;;;;;;;;;;

สมบัติมีกายสิทธิ์ (น่าคิดน่ารู้) ใจหยุด สิ้นสุดแห่งทุกข์ ถ้ายังรักสนุก ก็ยังทุกข์ถนัด ใจหยุดเท่านั้นหละ จึงจะสุขสมมาด

สมบัติมีกายสิทธิ์
(น่าคิดน่ารู้)

ใจหยุด สิ้นสุดแห่งทุกข์
ถ้ายังรักสนุก ก็ยังทุกข์ถนัด
ใจหยุดเท่านั้นหละ จึงจะสุขสมมาด
นั่นคือธรรมชาติ ของชีวิต

หยุดภายในกาย ในสุดสุด
เป็นจุด กลางกาย ใช่ เป็นจุดโน้มถ่วง
จุดนี้สำคัญนัก พญามารหวง
ยากที่ใครจะก้าวล่วง จึงใช้อวิชชา ปิดบังตาไว้

แล้วใส่กิเลสตัณหา พาใจให้เตลิด
เล่นเอาเถิด กับสรรพสัตว์ ยัดใส่คุกประหาร
เวียนว่าย ตายเกิด อนันตกาล
ในวัฏฏสงสาร ทุกข์ทั้งนั้น อย่าฝันจะได้ไปสุคติ

วิ่งหาทรัพย์ตาตั้ง หวังจะได้ทรัพย์มา
เหมือนกับวิ่งหา เข็มในทะเล
สมบัตินั้นมีที่อยู่ ผู้รู้บอกไว้ ไม่มีเก็
อยู่ในเปล..สมบัติ แน่ชัด ทางสายกลาง

ใจไม่หยุดตัณหา ไม่อาจจะหาขุมสมบัติ
เจริญสติแน่ชัด จึงสามารถ ตัดตัณหา
หาทรัพย์ได้ง่ายๆ สบายๆ ทรัพย์ไหลมา
เหมือนมีชีวา มาอยู่ กับผู้มีบุญ

พวกเรารู้หรือไม่ว่า สมบัตินั้นหนา มีกายสิทธิ์
เป็นธรรมชาติ สมบัติเป็นสิทธิ์ ของผู้มีบุญ
หรือกายสิทธิ์ ชอบไปอยู่ ในที่อบอุ่น
กับคนแสวงบุญสร้างบารมี เท่านั้น

ยากที่จะเชื่อ แต่ไม่เชื่อก็ไม่ได้
ป้องกันไว้ ก็ไม่เสียหายอะไร ไม่ใช่หรือ
เกิดเป็นจริง ยิ่งกว่าตาย รู้ไหมสัตว์ในนรกมีเป็นเบือ
ก็ด้วยไม่เชื่อ ดันทุรัง ไม่ฟังคำพระ

แต่ว่าไปเชื่อมาร คนทั้งหลายนั้น ไม่รู้ตัว
กรรมกิเลสชั่ว ก่อตัวอยู่ในใจ
เหมือนสนิมเหล็ก กัดเหล็ก ย่อยเหล็กได้
เหล็กทั้งหลาย ก็ไม่เชื่อใคร ดันทุรัง

สติสัมปชัญญะ คือใจหยุด ณ ในตน
ไม่ใช่คน..กินเหล้าเมา ขับรถได้
แม้ไม่กินเหล้า ก็เมามาย
ถ้าไม่รู้จักฝึกสติ รักษาใจ อยู่ในตน

;;;;;;;;;;

ไม่รู้จักธรรมกาย (ตายเปล่าจริงๆ):: หยุดนอกกาย เก่งเหลือล้น แต่ไม่พ้น แพ้โลกีย์ ลาภยศสรรเสริญ เพลิน เต็มที่ ลืมสติ ไม่สร้างบารมี ที่เป็น กรณียกิจ

ไม่รู้จักธรรมกาย
(ตายเปล่าจริงๆ)

เจตนา คือกรรม หมายความว่า

ใจหยุดนิ่ง พิจารณา ก่อนกระทำ

ชั่วหรือดี กรรมที่มี ลึกล้ำ

ศรัทธาล้ำ ด้วยใจหยุด ผุดศรัทธา

ใจหยุด ที่สุด ทั้งบุญบาป

ใจดำขลับ ถ้าหยุดอยู่กับ สิ่งชั่ว

มนต์ดำศักดิ์สิทธิ์ มีฤทธิ์ น่ากลัว

มารชั่ว มีอวิชชา ของอธรรม

 ผ่านศูนย์กลางกาย
จึงจะถึงได้ พระรัตนตรัยในตัว
เป็นพุทธแท้ ไม่แพ้มารชั่ว
ปราบได้ทั่ว ถึงสุดธรรม

ใจหยุดภายนอกกาย

ใจมันไม่สุข
มีแต่ความเพลิน ความสนุก
เมื่อไม่สุข ก็หยุดอยากไม่ได้

 มีมากเท่าไหร่ๆ ไม่รู้จักพอ

กามคุณนี่หนอ พอไม่เป็น
หยุดอยากเมื่อใด ใจสุขจึงจะเห็น
หยุดอยากเป็น เมื่อหยุดใจไว้ในตน

หยุดนอกกาย เก่งเหลือล้น
แต่ไม่พ้น แพ้โลกีย์

ลาภยศสรรเสริญ เพลิน เต็มที่

ลืมสติ ไม่สร้างบารมี ที่เป็น กรณียกิจ

เทคนิค เทคโน ทางโลก
ล้วนชุ่มโชก กามคุณ
เป็นกับดัก จมปลัก หมกมุ่น
เวลาสูญ เสียหาย ตายเปล่า 

ไม่รู้จักสร้างบารมี หนีภัยไหญ่ไม่ได้

วนเวียนไป ในวัฏฏะ

ออกไม่ได้ เหมือนไก่ในกรง นั่นหละ

ถูกฆ่า ถูกตามล่า ล้างผลาญ

หมู่มาร ตัวการ ใส่กิเลส

ต้นเหตุ อวิชชา ปัญญาหยาบ

เห็นกงจักร เป็นดอกบัว ไม่กลัวบาป

จะซับซาบ ตอนจะตาย ก็สายแล้ว

พุทธแท้ธรรมกายเท่านั้น
ที่พญามาร กลัว
ป้องปิด มิดชิด ไม่ให้รั่ว
กระทั่งคนไม่กลัวบาป เต็มเมือง

;;;;;;;;;;

ไม่เรื่อยเปื่อย (อย่างฤาษีชีเปลือย) :: ใจหยุด เป็นที่สุด ของอุเบกขา ใจหยุดเท่านั้นหนา จึงจะปล่อยวาง ได้

ไม่เรื่อยเปื่อย

(อย่างฤาษีชีเปลือย)

 ใจหยุด

เป็นที่สุด ของอุเบกขา

ใจหยุดเท่านั้นหนา

จึงจะปล่อยวาง ได้

ไม่หยุดไม่ปล่อย

ไม่ลอยเข้าไป

ไปตามทางใส

สว่างไสว ที่ศูนย์กลางกาย

เมื่อใจหยุด จึงสว่าง

กระจ่าง ออก

สิ่งลวงหลอก

ให้ไหลหลง ปล่อยปลงได้

มีความยุติธรรม

ไม่ลำเอียง ขึ้นทันใด

เป็นคนใหม่

คนทั้งหลาย ได้พึ่งพิง

หยุดแล้วเคลื่อนได้

     ถอดกาย เปลี่ยนมิติ

อยู่ในภพที่

คนทั่วไป มองไม่เห็น

ภพซ้อนภพ

ประกบ ซ้อนกันอยู่ นี้ช่างเป็น

ผู้มีญาณท่านเห็น

ท่านเข้าถึง จึงบอกกล่าว

เกิดปัญญา รู้แจ้ง

ด้วยแสงแห่งธรรม

ปัญญานำ

เป็นคำ ของบัณฑิต

สั่งสมบารมี

เป็นหน้าที่ กรณียกิจ

ทุ่มชีวิต อย่างเต็มที่

หนีกฎ แห่งกรรม

หยุด นอกศูนย์กลางกาย

ไม่ใช่หนา

ไม่ใช่ทางไปมา

ของพระ อริยะเจ้า

ไม่ใช่ทางสายกลาง

อันเป็นทาง เส้นเก่า

แต่เป็นทางของเจ้าลัทธิ

ฤาษี ชีเปลือย

การปล่อยใจเข้ากลาง

ไม่ติด อย่างคนเข้าใจ

ไม่ได้ติดอะไร

ปล่อยเข้าไปเรื่อยๆ

ยิ่งเข้าไป ยิ่งสุขสว่างสดใส

ไม่เรื่อยเปื่อย

ไม่มีเมื่อย ยิ่งรู้ยิ่งเห็น

ตามความเป็นจริง

;;;;;;;;;;